Stemadvies

Een hulpverlener zonder idealen is geen hulpverlener. Ik heb dan ook veel idealen. Ideaal werk, een ideale leidinggevende, enz. Vrijdagmiddag had ik een gesprek met de ideale leidinggevende; ik had voor de derde keer gesolliciteerd naar een functie in haar team. En ik werd voor de derde keer afgewezen.
In Iran zijn veel mensen die denken dat 3 een geluksgetal is. Dat klopt ook wel. Jezus is na drie dagen naar de hemel gegaan, Joenoes zat drie dagen in de buik van walvis. Volgens Iraans bijgeloof is het zo dat als je iets drie keer probeert en het lukt, dan is het goed, maar als het na vier keer lukt, dan brengt dit alleen ellende met zich mee. Terwijl het kabinet in zijn crisis raakte, zat ik de hele avond te piekeren: zou ik het een vierde keer proberen als er weer een plekje in het team kwam, of moest ik me er bij neerleggen dat ik nooit in haar team zal werken?
Zaterdagochtend keek ik snel op internet. Het was zo: het vierde kabinet Balkenende was gevallen. Gelijk moest ik aan het ongeluksgetal 4 denken. Had Balkenende dat ook maar geweten.
Wouter Bos zorgde dat kabinet viel. Ik vond het goed. Goed van hem. Er wordt gezegd dat hij het gedaan heeft om de gemeenteraadsverkiezingen te beïnvloeden. Toch vind ik het goed.
Zaterdagavond begon ik met het schrijven van het stuk voor mijn weblog. Ik vroeg me af ik voor de gemeenteraadsverkiezingen een stemadvies zou geven. Eerst dacht ik dat dat geen goed idee was, maar ik heb besloten om het toch te doen.
Wouter Bos van de Partij van de Arbeid zorgde voor de val van het kabinet. Hij heeft het goed gedaan. De laatste maanden was de politiek erg saai. In de stad Groningen is de partij van de Arbeid altijd een belangrijke partij geweest. Mijn advies: stem Ria Rademaker, nummer 4 van de lijst van SP. Omdat ze SPH gestudeerd heeft en niet maatschappelijk werk. Omdat zij zich al bewezen heeft. En, nog belangrijker, omdat zij mijn partijgenoot is. Stem Ria, oké?

Laat Ardawan en Bahar vrij!

Younes Tarakeme is mijn beste vriend in Iran. Hij is schrijver. Hij heeft een column in een liberale krant en verder schrijft hij gewoon verhalen. Hij is niet politiek actief. Hij heeft twee kinderen. Op het moment zitten ze allebei vast. Waarom? Allah mag het weten. Ook zij zijn niet politiek actief; ze hebben ook niet meegedaan met de laatste protesten tegen de regering.
Zijn zoon Ardawan is tweedejaars student Media. Ik herinner me hem als druk klein jochie. Als zijn vader en ik over literatuur praatten, rende hij er omheen en kletste er tussendoor. Zijn jongere zusje Bahar was bescheiden, een lief meisje. Nu zijn ze gearresteerd. Zestig dagen geleden was eerst Ardewan aan de beurt. Bahar werd later opgepakt, toen ze Ardewan in de gevangenis opzocht. Om drie uur ’s nachts werd ze vrijgelaten, en de volgende dag werd ze weer opgepakt.
Het gaat niet goed met mijn vriend. Ik heb via facebook contact met hem. Hij zegt dat hij blij is dat ik hier in Nederland zit en dat mijn kinderen veilig zijn. Hij zei: Hoe langer mijn kinderen in gevangenis zitten, hoe groter wordt mijn angst.
Onze kinderen zijn groter en groter geworden. Zo groot dat ze nu vast zitten. Wij zijn oud geworden en onze regering wordt elke jaar nog kleiner en kleiner.
Hé, Iraanse regering! Word volwassen net als onze kinderen, en laat ze vrij! laat alsjeblieft alle jongeren vrij! En beste Younes: sterkte.

Valentijnsdag

Als ik de dood en de liefde betekenis kan geven, dan zal mijn leven veranderen. Misschien kan ik met de liefde aan de dood ontsnappen. Dat dacht ik toen ik deze foto zag, van de twee geliefden die al vijfduizend jaar naast elkaar liggen bij de Italiaanse stad Mantua. Ze staan bekend als de Valentijn-skeletten, en ze zijn dan wel dood, maar stralen nog steeds liefde uit.
Over de oorsprong van Valentijnsdag doen verschillende verhalen de ronde. Eén van de meest waarschijnlijke is het verhaal van priester Valentinus, die op 14 februari 270 in Rome werd onthoofd omdat hij in het geheim huwelijken van soldaten voltrok, terwijl soldaten van de keizer niet mochten trouwen. Later werd Valentinus heilig verklaard door de kerk en 14 februari werd een feestdag Wat normaal niet kon, namelijk openlijk je liefde uiten, mocht op deze dag wel. Iedereen kon zijn geliefde ongestraft verrassen met een gedicht of een cadeau.
Grappig is dat in het oude Perzië rond die tijd een gelijksoortig feest bestond: ‘de dag waarop de mannen gevangen worden’.
De ‘dag waarop de mannen gevangen worden’ was de enige dag waarop vrouwen vrij waren. Omdat ze het hele jaar voor hun mannen gezorgd hadden en trouw waren geweest, hadden ze op die dag alle vrijheid. Ze mochten de man die ze leuk vonden kiezen en de hele dag met hem zijn. Ongetrouwde vrouwen konden op die dag hun toekomstige partner kiezen.
De oude Perzen dachten dat ze met het feest moeder aarde konden stimuleren om aan het begin van lente het leven te herstellen en de gewassen opnieuw te laten groeien. Het was dus een feest van vruchtbaarheid, of anders gezegd: het feest waarop gevierd werd dat het leven, gesymboliseerd door de liefde van de vrouwen, de dood overwint.Het is de reden dat in die dag de mannen mochten niet kiezen.
In het huidige Iran is zo’n feest ondenkbaar. In Nederland hebben we meer vrijheid en zijn mannen en vrouwen gelijkwaardig, dus mogen we op 14 februari allemaal onze geliefde verrassen met een gedicht of een cadeau. Nu maar hopen dat mijn vrouw weer voor mij kiest! Wie weet!