Younes Tarakeme is mijn beste vriend in Iran. Hij is schrijver. Hij heeft een column in een liberale krant en verder schrijft hij gewoon verhalen. Hij is niet politiek actief. Hij heeft twee kinderen. Op het moment zitten ze allebei vast. Waarom? Allah mag het weten. Ook zij zijn niet politiek actief; ze hebben ook niet meegedaan met de laatste protesten tegen de regering.
Zijn zoon Ardawan is tweedejaars student Media. Ik herinner me hem als druk klein jochie. Als zijn vader en ik over literatuur praatten, rende hij er omheen en kletste er tussendoor. Zijn jongere zusje Bahar was bescheiden, een lief meisje. Nu zijn ze gearresteerd. Zestig dagen geleden was eerst Ardewan aan de beurt. Bahar werd later opgepakt, toen ze Ardewan in de gevangenis opzocht. Om drie uur ’s nachts werd ze vrijgelaten, en de volgende dag werd ze weer opgepakt.
Het gaat niet goed met mijn vriend. Ik heb via facebook contact met hem. Hij zegt dat hij blij is dat ik hier in Nederland zit en dat mijn kinderen veilig zijn. Hij zei: Hoe langer mijn kinderen in gevangenis zitten, hoe groter wordt mijn angst.
Onze kinderen zijn groter en groter geworden. Zo groot dat ze nu vast zitten. Wij zijn oud geworden en onze regering wordt elke jaar nog kleiner en kleiner.
Hé, Iraanse regering! Word volwassen net als onze kinderen, en laat ze vrij! laat alsjeblieft alle jongeren vrij! En beste Younes: sterkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten