Fakhri

De vriendschap tussen mijn vrouw en Fakhri duurde slechts drie maanden. De vriendschap begon met het vertalen van een Nederlandse brief. Wij waren pas negen maanden hier en mijn vrouw kon al heel goed Nederlands spreken en lezen. In het asielzoekerscentrum werd ze snel bekend en de meeste landgenoten kwamen bij haar met de vraag of zij hun brieven wilde vertalen. Hoewel Fakhri eerder dan wij naar Nederland was gekomen, was haar Nederlands niet zo goed.
Zelf heb ik Fakhri twee keer gezien. Een keer van dichtbij en een keer uit de verte. Wat opviel was haar korte haar. Volgens mijn vrouw zou ze mooier zijn als ze haar haar liet groeien. Dat zei ze ook tegen Fakhri toen ze haar nog maar net kende. Fakhri werd boos en zei dat zij liever kort haar had. Fakhri had ook een dochter, Arezo van zes. Haar haar was ook kort. Mijn vrouw zei tegen mij dat Fakhri gewoon lui was en geen zin had om het haar van Arezo en haarzelf te verzorgen.
De eerste brief die mijn vrouw voor Fakhri vertaalde, was van de IND, die voor de vijfde keer het asielverzoek van Fakhri en haar dochter afwees. De reden was een vervalst document dat de man van Fakhri aan de IND gegeven had. Toen Fakhri dit hoorde, riep ze boos: ‘Welke man? Waar is hij dan?’
Toen mijn vrouw bij Fakhri op bezoek ging, zag ze dat Fakhri met een jonge man samenwoonde. De man was erg jong en mijn vrouw maakte uit zijn accent op dat hij uit het noorden van Iran kwam, terwijl Fakhri van het platteland uit het midden van Iran kwam. Mijn vrouw zei: ‘Een trotse vrouw van het platteland met een jonge man uit het noorden is een mooie combinatie. Een combinatie die alleen in Nederland mogelijk is.’ Mijn vrouw vond dat Fakhri een lelijke jonge man had gevonden, met haar dat langer was dan dat van haarzelf. Zij waren beiden al negen jaar zonder verblijfsvergunning in Nederland en kenden elkaar twee jaar. Toen mijn vrouw en Fakhri elkaar wat beter kenden, zei Fakhri tegen haar: ‘Deze man is mijn wraak tegen Gholam. Ik weet dat hij lelijk is, maar ik zal tot het eind van mijn leven bij hem blijven. ‘
Mijn vrouw vertelde dat Fakhri acht jaar geleden met haar man Gholam naar Nederland kwam. Toen ze twee jaar hier waren, werd Arezo geboren. Vanaf het eerste moment dat zij in het AZC waren, liet Gholam Fakhri alleen om bij alleenstaande landgenoten die ook in het AZC waren wiet te roken. Gholam was een trotse man die zich vernederd voelde door hoe hij in Nederland behandeld werd. Hij wilde met wiet dingen vergeten. Daarin was hij niet de enige. De hele dag in een kleine kamer zitten en niets doen maakt iedereen gek. Fakhri vertelde mijn vrouw dat Gholam na Arezo’s geboorte verslaafd was geraakt. ‘Hij moest elke dag gebruiken. Na een jaar was die verdomde wiet niet meer genoeg. Toen begon hij met opium, maar opium was nauwelijks verkrijgbaar in ons AZC. Daarom moest hij een vervanger vinden, en wat was er beter dan dat witte poeder.’
Fakhri vertelde: ‘Het kostte veel geld. Wij konden zelfs geen eten meer voor Arezo kopen.’ Toen Arezo drie werd ging Fakhri naar een medewerker van AZC en vertelde alles. De medewerker regelde dat Fakhri het leefgeld voor haarzelf en Arezo apart kreeg. Maar de situatie werd alleen maar erger. Elke week als ze geld kregen, ging Gholam eerst drie dagen met zijn geld drugs kopen en daarna kwam hij bij Fakhri om geld. Hoe afhankelijker hij van de drugs werd, hoe agressiever hij werd. Op een avond ging het zo mis dat Fakhri naar de beveiliging ging. Met Arezo werd zij naar een vrouwenopvanghuis gebracht. Na een paar weken kwam de politie op haar geheime adres. Zij moest meekomen naar een ziekenhuis. Eerst dacht ze dat Gholam ziek was, maar ze brachten haar naar zijn lijk. De politie vermoedde zelfmoord. Fakhri zei tegen mijn vrouw: ‘Ik wenste hem dood, maar niet zo dat ik hem niet kon herkennen. Hij had zichzelf onder de trein gegooid.
Na Gholams zelfmoord werd Fakhri naar dit asielzoekerscentrum overgeplaatst. Zes maanden later begon ze een relatie met de lelijke jongen. Een jongen die zelfs geen sigaretten rokt.
De laatste keer dat mijn vrouw terugkwam van een bezoek aan Fakhri, was zij verdrietig. Wat is er aan de hand, vroeg ik haar. Ze zei: ‘Weet je, wij zijn geen goede mensen. Wij roddelen te veel. Fakhri had wel lange haren en zij was met lange haren inderdaad erg mooi.’ In die nacht dat zij naar debeveiliging ging, was Gholam bij haar geweest. Hij wilde geld. Fakhri had geen geld. Toen werd Gholam boos, pakte Fakhri van haar haar en nam haar mee naar de kamer van de dealer. Fakhri zei: ‘Toen hij mij zag, lachte hij. Gholam wachtte buiten en toen ik naar buiten kwam, drukte met mijn handen mijn kleding. Ik had het gevoel dat ik geen kleren aan had. Sindsdien geniet ik nergens meer van. Zelfs niet van die jongen.’
Drie dagen nadat ze naar het ziekenhuis ging om Gholam te identificeren , ging ze met Arezo naar zijn begrafenis. Toen ze kist in de aarde lieten zakken, zei Arezo: ‘Mama, wij moeten snel weg. Ik ben bang dat papa wakker wordt en weer mij gaat slaan.’

juli ’09

Redactie:

Vakantie

Volgens mij is de tweede van links de mooiste. Wat vinden jullie?
Nog iets: in de Islam is vier vrouwen toegestaan. Wie is de vijfde.

klik hier

Vrouwen als minister

De Iraanse president heeft voor het eerst in de Iraanse geschiedenis drie vrouwen (niet vier) als minister benoemd.
Hij voelt zich nog niet helemaal op z’n gemak met vrouwen, zo te zien.

klik hier

Huilende berg

Vorige week was Iran weer in het nieuws. Deze keer ging het over verkrachtingen die in gevangenissen in Iran plaatsgevonden hebben. Verkrachting in de Iraanse gevangenis gebeurt al dertig jaar, maar het werd nooit openbaar omdat de Iraanse regering zichzelf als heilig beschouwde (en dus niet bekritiseerd kon en mocht worden), en omdat in de Iraanse cultuur de slachtoffers zich moeten schamen.
Van 1980 tot 1990 – en vooral in 1988 – heeft de Iraanse regering veel politiek actieve jongeren geëxecuteerd. Onder hen veel meisjes, van wie velen nog maagd waren. Volgens een interpretatie van de koran krijgt een meisje dat als maagd geëxecuteerd is een plekje in het paradijs. Dat moest natuurlijk voorkomen worden. Daarom bedacht de Iraanse regering, in de persoon van ayatollah Jannati (de man de nu voorzitter van de raad van hoede is) een truc. Twee dagen voor hun executie werden de meisjes uitgehuwelijkt aan een militiesoldaat, die dit kortstondige huwelijk als beloning kregen. Geheel volgens de Islamitische wet werd er ook een trouwboekje gemaakt waarin stond hoeveel geld de bruidegom aan bruid zal geven voor twee nachten. ‘Sighe’ heeft zo’n kort huwelijk. Twee dagen later werd het onschuldige meisje geëxecuteerd.
Een dag na de executie mochten de ouders het lijk van hun kind ophalen. Dat wil zeggen, nadat ze betaald hadden. Executie kost immers geld en dat geld moest teruggekregen worden. De ouders moesten dus de kosten van de kogels betalen. Voor de ouders van de maagdmeisjes lag het anders. Ik ken een verhaal van ouders die honderd euro toe kregen. Toen ze vroegen waar ze dat aan te danken hadden was het antwoord: ’Jullie dochter is een paar dagen getrouwd geweest met onze zoon. De afspraak was dat ze vierhonderd euro zou krijgen voor die trouwerij. Nu zijn de kosten van drie kogels eraf; de rest krijgen jullie.’ Ik maak geen grapje. Het gebeurde echt.
Voor jongens is er een andere regeling. Jongens worden niet door de aardige militiesoldaten verkracht, tenzij ze natuurlijk jong en mooi zijn. Bij elke Iraanse gevangenis zijn er veel mensen die psychisch niet in orde zijn, ook gevangenen. Ze hebben ernstige delicten gepleegd en ze moeten volgens de Islamitische wet geëxecuteerd worden, maar omdat hun kwaliteit te hoog is, krijgen ze strafvermindering op voorwaarde dat ze opdrachten uitvoeren. Als ze een jongen willen vernietigen, sturen ze hem een paar nachten naar de cel van dit soort mensen. Die mensen hebben een enorme macht binnen de gevangenis. Soms moeten ze voor een opdracht naar een andere gevangenis of moeten ze in de stad iemand verkrachten. De term die hiervoor gebruikt wordt is ‘bruidegom maken’ en dat betekent: wij zorgen dat je vanavond even oefent om een goede bruidgom te worden.
Op een avond in Iran wilde ik bovenstaande gebeurtenissen met iemand delen maar ik kon niemand vinden. Ik ging naar een berg, klom een uur lang omhoog en helemaal boven heb ik mijn verhaal aan de berg verteld. Tot mijn grote verbazing zag ik enorme tranen van de berg. Geachte lezer: u gelooft mij niet. Maar ik heb het met mijn twee ogen gezien.

Meerdere vrouwen

Bovenstaande persoon heet Hossein Islami. Zijn achternaam (Islami) past bij zijn kleding. Hij is parlementariër. Er zijn veel parlementariërs in Iran die van mening zijn dat mannen meerdere vrouwen mogen hebben. Een paar dagen geleden zag ik een interview met hem op de televisie. Hij heeft gezegd: als in Saoedi-Arabië een man niet meerdere vrouwen heeft betekent dat dat hij arm is en hij is geen perfecte moslim. Ik weet niet waarom in Iran over dit onderwerp zulke negatieve reclame gemaakt wordt.

Toen vroeg een vrouwelijke journalist aan hem: Hoe kunnen de mannen in Saoedi-Arabië al hun vrouwen gelijk behandelen? Volgens profeet Mohammed mag men meerdere vrouwen hebben, mits hij alle vrouwen in alle opzichten gelijk kan behandelen. Islami’s antwoord was:
‘Heel simpel. Mannen van Saoedi-Arabië gaan ‘s ochtend naar hun werk. Dan komen de vrouwen bij elkaar. Ze kletsen, ze luisteren muziek en ze dansen. Daarna gaan ze naar buiten om boodschappen te doen. ’s Avonds komt de man terug en dan zeggen alle vrouwen: ga maar naar de andere vrouw. Ze weten heel goed dat als ze zo doen, zal god een goede plek voor hun in het paradijs reserveren.’ Toen hoorde een andere parlementariër wat hij uitkraamde en om hem te redden zei hij tegen de journalisten: ‘Nee, het is niet zo. In Iran is bewezen dat vrouwen meer dan mannen zijn. Als de mannen in Iran één vrouw hebben, dan blijven er vrouwen over. Om dit probleem op te lossen, is het goed als mannen meerdere vrouwen hebben.’

Ik heb het gedachtengoed van die twee parlementariërs nog niet aan mijn vrouw verteld. Ik weet niet wat ze hierover denkt. Zodra ik meer weet, zal ik het met jullie delen. Maar mijn mening hierover is ook heel simpel: enkele reis naar Iran ondanks dat retour goedkoper is!

Redactie: Madelon Meijer

O-wat-doet-het-pijn-doek

O-wat-doet-het-pijn-doek
Volgens de Iraanse cultuur en in veel andere Islamitische landen moeten vrouwen maagd zijn om te kunnen trouwen. Mannen niet. Dat houdt in dat mannen ervaringen mogen hebben op het gebied van seks voordat ze trouwen. Maar dat kan niet. Als mannen seks mogen hebben voordat ze trouwen dan moeten ze vrouwen vinden die geen maagd zijn. Vrouwen die geen maagd zijn, zijn gescheiden vrouwen, want je kan niet met een getrouwde vrouw seks hebben. Gescheiden vrouwen zijn er niet zo veel. Wat is de oplossing?
De oplossing is simpel. Er zijn veel meisjes die gewoon een relatie beginnen en zodra ze echt moeten trouwen, bellen ze bepaalde artsen, en dankzij die lieve artsen wordt het maagdenvlies (maagdgordijn) dichtgenaaid. Die lieve naaiartsen doen het tegen een hoge vergoeding of tegen de laatste keer seks voordat ze een maagd scheppen. Er bestaan mooie verhalen hierover. Zo zijn er veel maagdenvliezen die zo stevig dicht genaaid zijn dat de bruidegom in de nacht van de trouwerij het gordijn niet kan openen, zodat de bruid de volgende dag weer terug moet naar de huisarts. Zielig voor die bruidegom.
Het is niet het einde van het verhaal. Als twee mensen willen trouwen dan doen de meest bruidegommen een soatest. Dat is logisch. Mannen mogen seks hebben. Een vrouw zal geen test doen. Waarom zou ze? Zij is maagd, toch? Vorig jaar was in het nieuws dat een Iraanse man die in Duitsland woonde, naar Iran ging om te trouwen. Hij trouwde met een meisje dat 25 jaar jonger dan hij was. Ze kwamen naar Duitsland. Na paar maanden deed die man een bloedonderzoek omdat hij zich niet goed voelde. Tot zijn grote verbazing hoorde hij dat hij hiv-positief was. De man was twintig jaar geleden met zijn vrouw en twee kinderen uit Iran gevlucht. Na paar jaar scheidde hij van zijn vrouw. Daarna had hij twee relaties met Duitse vrouwen en daarna ging hij terug naar Iran om met een mooie jonge maagd te trouwen. In Iran deed hij een soa-test: hij was helemaal gezond.
Meisjes in Iran krijgen geen seksuele voorlichting. Dat mag niet want ze zullen het tijdens de eerste nacht van hun man leren. Hij heeft wel ervaring. Dat is de reden dat ze meestal onveilige seks hebben. Maagd zijn is gedachten van mannen. Mannen die denken dat hun vrouw hun eigendom is. Vroeger kwam in heel Iran, en nu nog in sommige dorpen, de bruidegom na de verwijdering van het maagdgordijn naar buiten met zijn pistool en schoot drie keer achter elkaar in de lucht om het hele dorp te laten zien dat hij een nieuwe eigendom had. Het idee van meerdere vrouwen komt voort vanuit dezelfde gedacht. Elk mens wil meer eigendom.

Bruiloft

De neef van mijn vrouw (de zoon van haar zus) trouwde in Iran. De zus van mijn vrouw nodigde mijn familie ook uit. Een dag na de trouwerij belde ik mijn moeder. Mijn moeder is een lieve gelovige moslimvrouw. Als ze naar een officieel feest moet, draagt ze een chador. Ik vroeg haar hoe de trouwerij was geweest. Zij zei: ‘Heel mooi, maar ik was de enige ongelovige daar,’ en ze lachte. Zij bedoelde dat ze de enige was die toch met bedekte haren op het feest was. Zij vertelde dat het feest werd gehouden in een grote tuin en dat er gelukkig maar één keer een aanval van de militie was geweest. Met haar woorden kwamen bij mij de beelden van toen weer naar boven.

Bij alle grote steden in Iran zijn er grote tuinen aan de rand. Als ik een groot feest wil geven, huur ik zo’n tuin voor een nacht. In het midden van de tuin is een gebouw. Het gebouw bestaat uit een grote zaal, een paar kamers, een kelder, een grote keuken en natuurlijk een douche en toiletten. Bij elk feest dat in die tuinen gehouden wordt, zijn drie dingen verboden: muziek, alcohol en mannen en vrouwen die samen in een ruimte zijn, en vrouwen die zonder hoofddoekje naast mannen zitten. Om die drie zonden tegen te gaan, doet de politie/militie meestal een paar keer een inval tijdens een feest. De reden dat het gebouw in het midden van de tuin staat is dat de feestvierders daardoor nog even tijd hebben om dingen te regelen als de militie bij de poort staat. Bovendien horen ze daar het geluid van de muziek niet. Meestal staan familieleden om beurten een uur bij de poort, met een takiwaki bij de hand. De andere takiwaki is bij iemand in de zaal. Als er een inval komt, wordt het snel doorgegeven. Aan het begin van het feest wordt afgesproken waar de drank verstopt moet worden en wie de keyboard naar de kelder zal brengen. Want een keyboard in de kelder, dat mag gewoon. Als hij maar niet gebruikt wordt. Vervelend is dat de meeste zangers die op dit soort feesten optreden bekend zijn bij de politie. Zij worden meestal gearresteerd, want ze kunnen niet bewijzen dat ze familie van de bruid of bruidegom zijn. Het mooiste is de afscheiding tussen mannen en vrouwen: in het midden van elke zaal hangt een groot gordijn. Aan het begin van het feest wordt afgesproken wie waar moet zijn bij een inval, bijvoorbeeld mannen rechts en vrouwen links, en wie het gordijn dicht doet.

Helaas komt de politie vaak niet via de deur, maar door over de muren te klimmen. Dan zijn ze opeens binnen en kan er niets meer geregeld worden. Dan hebben de ouders van de bruid en bruidegom een groot probleem, dat meestal alleen met een dik pak geld opgelost kan worden.

Als alles goed gaat, gaan de bruid en bruidegom na het feest naar hun toekomstige huis. Meestal gaat de moeder van bruidegom ook mee. Het pasgetrouwde stel gaan naar de slaapkamer. Dan legt de bruidegom de o-wat-doet-het-pijn-doek onder de bruid. De o-wat-doet-het-pijn-doek is een witte doek. Als de bruid maagd is, zoals het hoort, dan moet er die nacht bloed op de doek komen . Zodra dat gebeurd is, geeft de bruidegom de doek aan zijn moeder. De moeder wordt blij en gaat snel naar haar man. Elke getrouwde persoon die op een trouwerij aanwezig is, zal aan zijn eigen trouwerij denken en vanzelf zin krijgen om het nog een keer te proberen. Met andere woorden: na een trouwerij vieren veel mensen een ander feestje. Na het tweede feestje slapen de mensen diep.

De volgende dag begint het gewone leven weer. Als ze bijvoorbeeld met de bus ergens naar toe moeten, dan moet de man voor zitten bij de andere mannen, en de vrouw achter bij de andere vrouwen. Dan begint het hele verhaal weer van voren af aan. Mooi toch?