Bruiloft

De neef van mijn vrouw (de zoon van haar zus) trouwde in Iran. De zus van mijn vrouw nodigde mijn familie ook uit. Een dag na de trouwerij belde ik mijn moeder. Mijn moeder is een lieve gelovige moslimvrouw. Als ze naar een officieel feest moet, draagt ze een chador. Ik vroeg haar hoe de trouwerij was geweest. Zij zei: ‘Heel mooi, maar ik was de enige ongelovige daar,’ en ze lachte. Zij bedoelde dat ze de enige was die toch met bedekte haren op het feest was. Zij vertelde dat het feest werd gehouden in een grote tuin en dat er gelukkig maar één keer een aanval van de militie was geweest. Met haar woorden kwamen bij mij de beelden van toen weer naar boven.

Bij alle grote steden in Iran zijn er grote tuinen aan de rand. Als ik een groot feest wil geven, huur ik zo’n tuin voor een nacht. In het midden van de tuin is een gebouw. Het gebouw bestaat uit een grote zaal, een paar kamers, een kelder, een grote keuken en natuurlijk een douche en toiletten. Bij elk feest dat in die tuinen gehouden wordt, zijn drie dingen verboden: muziek, alcohol en mannen en vrouwen die samen in een ruimte zijn, en vrouwen die zonder hoofddoekje naast mannen zitten. Om die drie zonden tegen te gaan, doet de politie/militie meestal een paar keer een inval tijdens een feest. De reden dat het gebouw in het midden van de tuin staat is dat de feestvierders daardoor nog even tijd hebben om dingen te regelen als de militie bij de poort staat. Bovendien horen ze daar het geluid van de muziek niet. Meestal staan familieleden om beurten een uur bij de poort, met een takiwaki bij de hand. De andere takiwaki is bij iemand in de zaal. Als er een inval komt, wordt het snel doorgegeven. Aan het begin van het feest wordt afgesproken waar de drank verstopt moet worden en wie de keyboard naar de kelder zal brengen. Want een keyboard in de kelder, dat mag gewoon. Als hij maar niet gebruikt wordt. Vervelend is dat de meeste zangers die op dit soort feesten optreden bekend zijn bij de politie. Zij worden meestal gearresteerd, want ze kunnen niet bewijzen dat ze familie van de bruid of bruidegom zijn. Het mooiste is de afscheiding tussen mannen en vrouwen: in het midden van elke zaal hangt een groot gordijn. Aan het begin van het feest wordt afgesproken wie waar moet zijn bij een inval, bijvoorbeeld mannen rechts en vrouwen links, en wie het gordijn dicht doet.

Helaas komt de politie vaak niet via de deur, maar door over de muren te klimmen. Dan zijn ze opeens binnen en kan er niets meer geregeld worden. Dan hebben de ouders van de bruid en bruidegom een groot probleem, dat meestal alleen met een dik pak geld opgelost kan worden.

Als alles goed gaat, gaan de bruid en bruidegom na het feest naar hun toekomstige huis. Meestal gaat de moeder van bruidegom ook mee. Het pasgetrouwde stel gaan naar de slaapkamer. Dan legt de bruidegom de o-wat-doet-het-pijn-doek onder de bruid. De o-wat-doet-het-pijn-doek is een witte doek. Als de bruid maagd is, zoals het hoort, dan moet er die nacht bloed op de doek komen . Zodra dat gebeurd is, geeft de bruidegom de doek aan zijn moeder. De moeder wordt blij en gaat snel naar haar man. Elke getrouwde persoon die op een trouwerij aanwezig is, zal aan zijn eigen trouwerij denken en vanzelf zin krijgen om het nog een keer te proberen. Met andere woorden: na een trouwerij vieren veel mensen een ander feestje. Na het tweede feestje slapen de mensen diep.

De volgende dag begint het gewone leven weer. Als ze bijvoorbeeld met de bus ergens naar toe moeten, dan moet de man voor zitten bij de andere mannen, en de vrouw achter bij de andere vrouwen. Dan begint het hele verhaal weer van voren af aan. Mooi toch?