Schijn executie

In Iran zitten behalve talloze politieke activisten en universitair docenten ook 41 journalisten vast. Een van die journalisten is Hengameh Shahidi. Naast haar werk als journalist in Iran studeert ze mensenrechten aan de universiteit van Londen. Vorige week kwam naar buiten dat zij in de gevangenis een schijnexecutie ondergaan heeft (terwijl ze aan een hartaandoening lijdt).



Schijnexecutie is een vorm van marteling die in Iraanse gevangenissen vaak plaatsvindt om te zorgen dat de gevangene toegeeft. Ik ken twee mensen die dit hebben meegemaakt, en zij verzekeren me dat het een vreselijk angstige ervaring is.
Eerst krijgt de gevangene een brief waarin de uitspraak (dood door executie) van de rechter staat. In die brief wordt ook bekend wanneer hij/zij geëxecuteerd wordt, meestal twee dagen later. Een half uur voor de executie brengen de gevangenismedewerkers de gevangene naar een ruimte waar de rechter (mola) het vonnis nog een keer voorleest. Daarna moet de gevangene op een stoel gaan staan en zetten ze de strop vast. Zodra de strop vast zit, schopt iemand de stoel weg, en tegelijkertijd snellen er twee mensen toe om de gevangene bij haar of zijn voeten vast te houden. Degenen die het meegemaakt hebben zeggen dat er paar seconden zit tussen de schop tegen de stoel en het vasthouden. In die seconden ervaart de gevangene het gevoel van stikken. De meeste gevangenen die meegemaakt hebben komen buiten bewustzijn naar beneden.
Twee weken geleden schreef de moeder van Hengameh Shahidi een brief aan haar:
Lieve Hengameh,
Ik heb je al 40 degen niet gezien en je stem niet gehoord. Ik heb alles gedaan wat ik kon om je stem te horen en je mooie gezicht te zien, maar ik krijg geen toestemming. Ze weten niet hoe moeilijk het is voor een moeder die haar dochter 40 dagen niet gezien heeft.
Toen mijn twee broers martelaar waren geworden, huilde ik niet. Het was oorlog. Ze moesten het land verdedigen. Nu is het geen oorlog meer, maar toch hebben ze een dochter in gevangenis gezet en haar moeder hoort niets van haar. Wat heb je gedaan? welke zonde heb je begaan?
Lieverd, mijn Hengameh: hoe gaat het met jou? Je geeft geen antwoord. Ik ben bang dat het niet goed gaat. Schat, wat gaat de tijd toch snel. Ik zie je voor me als klein meisje. Ik zeg: ‘Je moet wakker worden. Denk aan je kleurpotloden en je tekenboek met die mooie tekening die je voor mij gemaakt hebt. Je geeft geen antwoord, maar geloof mij: ik ben overal geweest. Ik heb tegen iedereen gezegd dat je onschuldig bent, maar het heeft geen zin.
Ik heb geen voet meer om naar de basisschool te gaan. Ik heb van mijn moeder geleerd om sterk en eerlijk te zijn en van mijn broers om trouw te zijn, en dat alles heb ik aan jou geleerd. Wat moet ik nu tegen mijn leerlingen zeggen. Moet ik hen ook leren om sterk, eerlijk en trouw te zijn?
Schat, ik ben niet meer thuis, ik ga niet meer naar mijn werk, ik ben niet ver, achter de muur van gevangenis zit ik. Als je ijlt, dan zal ik trillen. Praat alsjeblieft tegen god. God is voor mensen die niemand hebben. Als je met god praat, ben ik zeker dat het niet goed gaat. Stuur mij een bericht alsjeblieft.