Op die dag zal ik het kunstgebit van haar stelen. Dan ga ik ergens heen en eet ik stiekem een paar heel lekkere zoete koekje’s. Dan kom ik terug, ga weer naast haar zitten en zeg: “Ik heb niets gedaan”.
donderdag 24 september 2009
Jubileum
Op een dag in de maand september trouwde ik. 21 jaar zijn voorbij gegaan. Ik hoop nog lang bij haar te zijn. Nog vele jaren, totdat wij zo oud worden dat wij geen tanden meer hebben. Als ik zo oud word, krijg ik zeker suikerziekte. Als ik de suikerziekte krijg, kan ik geen zoete dingen meer eten.
Op die dag zal ik het kunstgebit van haar stelen. Dan ga ik ergens heen en eet ik stiekem een paar heel lekkere zoete koekje’s. Dan kom ik terug, ga weer naast haar zitten en zeg: “Ik heb niets gedaan”.
Op die dag zal ik het kunstgebit van haar stelen. Dan ga ik ergens heen en eet ik stiekem een paar heel lekkere zoete koekje’s. Dan kom ik terug, ga weer naast haar zitten en zeg: “Ik heb niets gedaan”.
woensdag 23 september 2009
Dr.Bozorg Mahmoody
Op zaterdag 22 augustus overleed Dr.Bozorg Mahmoody in een ziekenhuis in Teheran. Hij is 70 jaar geworden. 25 jaar geleden werd hij in de wereld bekend dankzij de verfilming van het boek van zijn ex-vrouw onder de naam Not without my daughter. Hij is altijd van mening geweest dat hij slachtoffer is geworden van de politieke toestand van toen. Met andere woorden: de ruzie tussen twee landen heeft zijn leven kapot gemaakt. De laatste 25 jaar had hij slechts één wens: nog één keer zijn dochter Mahtab zien.
Hij kon niet meer naar Amerika reizen. Beti Mahmoody had aangifte gedaan tegen hem. Ook op een andere manier kon hij geen contact krijgen met zijn dochter. Via via hoorde hij dat Mahtab geneeskunde studeerde. Dat was voor hem een hele troost.
Ooit had hij aangegeven dat hij van plan was een boek te schrijven over zijn relatie met Beti Mahmoody met als titel: Without my daughter. Dat boek werd nooit geschreven.
In wat Dr Mahmoody vertelt zit wel een stukje waarheid. De politieke toestand van toen heeft de relatie van hem en zijn ex zeker verslechterd, maar het was niet de echte reden voor de vlucht van Beti en haar dochter. Dr Mahmoody had veel extreme opvattingen over cultuur en samenleving. Hij was van mening dat de Iraanse cultuur de beste cultuur van de wereld was. Volgens hem was de westerse cultuur in wezen zwak en zou op korte termijn verdwijnen.
Als ik dit soort opvattingen tegen een trotse Amerikaanse vrouw uit, dan lijkt het logisch dat ook mijn eigen cultuur hard aangevallen wordt. Dr Mahmoody had zijn eigen cultuur heilig verklaard.
Als ik denk dat mijn cultuur de meest ideale is dan zal ik mij nooit afvragen of er in die cultuur toch nog wat fouten zitten. Als ik mijn cultuur de beste vind dan zet ik mensen uit andere culturen vast in de hoek. Dan zullen ze zeker hun eigen cultuur gaan verdedigen of die andere cultuur gaan aanvallen (wat Beti Mahmoody in haar boek ook doet).
Met andere woorden met extremisme lok je extremisme uit.
Dr Mahmoody en zijn ex-vrouw waren jaren aan het vechten. Al die tijd zaten ze in een win-verlies situatie. Geachte lezer denkt u dat iemand iets bij dat gevecht heeft gewonnen? Mijn antwoord is: ja,hun dochter Mahtab. Zij bleef bij haar moeder maar ging, net als haar vader, geneeskunde studeren.
Zij was degene die een balans zocht tussen de vechtende partijen, ondanks het feit dat zij zelf het grootste slachtoffer was van die strijd , die, totaal buiten haar om, tot uitbarsting kwam.
Hij kon niet meer naar Amerika reizen. Beti Mahmoody had aangifte gedaan tegen hem. Ook op een andere manier kon hij geen contact krijgen met zijn dochter. Via via hoorde hij dat Mahtab geneeskunde studeerde. Dat was voor hem een hele troost.
Ooit had hij aangegeven dat hij van plan was een boek te schrijven over zijn relatie met Beti Mahmoody met als titel: Without my daughter. Dat boek werd nooit geschreven.
In wat Dr Mahmoody vertelt zit wel een stukje waarheid. De politieke toestand van toen heeft de relatie van hem en zijn ex zeker verslechterd, maar het was niet de echte reden voor de vlucht van Beti en haar dochter. Dr Mahmoody had veel extreme opvattingen over cultuur en samenleving. Hij was van mening dat de Iraanse cultuur de beste cultuur van de wereld was. Volgens hem was de westerse cultuur in wezen zwak en zou op korte termijn verdwijnen.
Als ik dit soort opvattingen tegen een trotse Amerikaanse vrouw uit, dan lijkt het logisch dat ook mijn eigen cultuur hard aangevallen wordt. Dr Mahmoody had zijn eigen cultuur heilig verklaard.
Als ik denk dat mijn cultuur de meest ideale is dan zal ik mij nooit afvragen of er in die cultuur toch nog wat fouten zitten. Als ik mijn cultuur de beste vind dan zet ik mensen uit andere culturen vast in de hoek. Dan zullen ze zeker hun eigen cultuur gaan verdedigen of die andere cultuur gaan aanvallen (wat Beti Mahmoody in haar boek ook doet).
Met andere woorden met extremisme lok je extremisme uit.
Dr Mahmoody en zijn ex-vrouw waren jaren aan het vechten. Al die tijd zaten ze in een win-verlies situatie. Geachte lezer denkt u dat iemand iets bij dat gevecht heeft gewonnen? Mijn antwoord is: ja,hun dochter Mahtab. Zij bleef bij haar moeder maar ging, net als haar vader, geneeskunde studeren.
Zij was degene die een balans zocht tussen de vechtende partijen, ondanks het feit dat zij zelf het grootste slachtoffer was van die strijd , die, totaal buiten haar om, tot uitbarsting kwam.
donderdag 17 september 2009
Ramadan
Ik was een maand vrij geweest en vandaag begon ik weer met mijn werk. ‘s Middags zag ik mijn collega Abdel. Abdel is van Marokkaanse afkomst. Toen ik hem zag merkte ik dat ik hem had gemist. Wij begroetten elkaar warm en ik vroeg hem of hij met ramadan meedeed. Hij antwoordde mij ”zie je dat niet aan mijn gezicht?”.
Ik keek naar hem en …..inderdaad. Hij straalde meer en was blijer. De hele verdere dag zag ik zijn blije gezicht voor me.
Ik heb drie zussen en een broer. In de maand van ramadan was het voor ons vroeger groot feest. Volgens mijn vader was ramadan een feest waarbij de gastheer God is. In die periode maakte mijn moeder altijd lekkere dingen. Verder mochten we kopen wat we wilden.
Voor de revolutie waren bananen, die tijdens ramadan veel gegeten werden, vrij goedkoop. Na de revolutie werden bananen symbool van het kapitalisme. Ik was toen 12 jaar en een kilo bananen kostte toen 2 euro. Wat erg duur was. Toch mochten we tijdens ramadan bananen kopen.
Voor mijn vader was ramadan heel anders.Hij zelf deed niet mee met alle feesten. Hij at tijdens ramadan slechts brood met yoghurt of kaas.
Soms werd mijn moeder boos en zei: “man geniet even van die lekkere dingen”.
Maar altijd was zijn antwoord: “als ik nu mee doe, dan raak ik het gevoel kwijt van al die mensen die alleen maar brood met kaas te eten hebben .
Volgens mijn vader zijn er drie soorten gelovigen. Het maakt niet uit of ze moslim, christen of jood zijn. De eerste is degene die met god aan het onderhandelen is. Hij doet goede dingen om naar het paradijs te gaan.. De tweede doet goede dingen uit angst om naar de hel te gaan. Het verhaal van de derde is anders. Hij doet goede dingen vanuit zijn hart.
Het advies van mijn vader aan mij was: begroet warm die gelovige, die vanuit zijn hart in iets gelooft.
‘s Avonds belde ik mijn vader. Hij vroeg mij of er in Nederland mensen zijn die met ramadan meedoen.
Ik zei: “ ja, ik heb een paar collega’s die vasten, maar niemand geeft mij geld om dure bananen te kopen.
Hij zei: “dure bananen zijn niet belangrijk. Vraag één van hun om jou voor het suikerfeest uit te nodigen”.
Ik hoop dat Allah al het vasten van de afgelopen dagen zal accepteren en belonen. En inderdaad hoop ik dat één van mijn collega’s mij zal vragen op het suikerfeest te komen.
Ik keek naar hem en …..inderdaad. Hij straalde meer en was blijer. De hele verdere dag zag ik zijn blije gezicht voor me.
Ik heb drie zussen en een broer. In de maand van ramadan was het voor ons vroeger groot feest. Volgens mijn vader was ramadan een feest waarbij de gastheer God is. In die periode maakte mijn moeder altijd lekkere dingen. Verder mochten we kopen wat we wilden.
Voor de revolutie waren bananen, die tijdens ramadan veel gegeten werden, vrij goedkoop. Na de revolutie werden bananen symbool van het kapitalisme. Ik was toen 12 jaar en een kilo bananen kostte toen 2 euro. Wat erg duur was. Toch mochten we tijdens ramadan bananen kopen.
Voor mijn vader was ramadan heel anders.Hij zelf deed niet mee met alle feesten. Hij at tijdens ramadan slechts brood met yoghurt of kaas.
Soms werd mijn moeder boos en zei: “man geniet even van die lekkere dingen”.
Maar altijd was zijn antwoord: “als ik nu mee doe, dan raak ik het gevoel kwijt van al die mensen die alleen maar brood met kaas te eten hebben .
Volgens mijn vader zijn er drie soorten gelovigen. Het maakt niet uit of ze moslim, christen of jood zijn. De eerste is degene die met god aan het onderhandelen is. Hij doet goede dingen om naar het paradijs te gaan.. De tweede doet goede dingen uit angst om naar de hel te gaan. Het verhaal van de derde is anders. Hij doet goede dingen vanuit zijn hart.
Het advies van mijn vader aan mij was: begroet warm die gelovige, die vanuit zijn hart in iets gelooft.
‘s Avonds belde ik mijn vader. Hij vroeg mij of er in Nederland mensen zijn die met ramadan meedoen.
Ik zei: “ ja, ik heb een paar collega’s die vasten, maar niemand geeft mij geld om dure bananen te kopen.
Hij zei: “dure bananen zijn niet belangrijk. Vraag één van hun om jou voor het suikerfeest uit te nodigen”.
Ik hoop dat Allah al het vasten van de afgelopen dagen zal accepteren en belonen. En inderdaad hoop ik dat één van mijn collega’s mij zal vragen op het suikerfeest te komen.
donderdag 10 september 2009
Schijn executie
In Iran zitten behalve talloze politieke activisten en universitair docenten ook 41 journalisten vast. Een van die journalisten is Hengameh Shahidi. Naast haar werk als journalist in Iran studeert ze mensenrechten aan de universiteit van Londen. Vorige week kwam naar buiten dat zij in de gevangenis een schijnexecutie ondergaan heeft (terwijl ze aan een hartaandoening lijdt).
Schijnexecutie is een vorm van marteling die in Iraanse gevangenissen vaak plaatsvindt om te zorgen dat de gevangene toegeeft. Ik ken twee mensen die dit hebben meegemaakt, en zij verzekeren me dat het een vreselijk angstige ervaring is.
Eerst krijgt de gevangene een brief waarin de uitspraak (dood door executie) van de rechter staat. In die brief wordt ook bekend wanneer hij/zij geëxecuteerd wordt, meestal twee dagen later. Een half uur voor de executie brengen de gevangenismedewerkers de gevangene naar een ruimte waar de rechter (mola) het vonnis nog een keer voorleest. Daarna moet de gevangene op een stoel gaan staan en zetten ze de strop vast. Zodra de strop vast zit, schopt iemand de stoel weg, en tegelijkertijd snellen er twee mensen toe om de gevangene bij haar of zijn voeten vast te houden. Degenen die het meegemaakt hebben zeggen dat er paar seconden zit tussen de schop tegen de stoel en het vasthouden. In die seconden ervaart de gevangene het gevoel van stikken. De meeste gevangenen die meegemaakt hebben komen buiten bewustzijn naar beneden.
Twee weken geleden schreef de moeder van Hengameh Shahidi een brief aan haar:
Lieve Hengameh,
Ik heb je al 40 degen niet gezien en je stem niet gehoord. Ik heb alles gedaan wat ik kon om je stem te horen en je mooie gezicht te zien, maar ik krijg geen toestemming. Ze weten niet hoe moeilijk het is voor een moeder die haar dochter 40 dagen niet gezien heeft.
Toen mijn twee broers martelaar waren geworden, huilde ik niet. Het was oorlog. Ze moesten het land verdedigen. Nu is het geen oorlog meer, maar toch hebben ze een dochter in gevangenis gezet en haar moeder hoort niets van haar. Wat heb je gedaan? welke zonde heb je begaan?
Lieverd, mijn Hengameh: hoe gaat het met jou? Je geeft geen antwoord. Ik ben bang dat het niet goed gaat. Schat, wat gaat de tijd toch snel. Ik zie je voor me als klein meisje. Ik zeg: ‘Je moet wakker worden. Denk aan je kleurpotloden en je tekenboek met die mooie tekening die je voor mij gemaakt hebt. Je geeft geen antwoord, maar geloof mij: ik ben overal geweest. Ik heb tegen iedereen gezegd dat je onschuldig bent, maar het heeft geen zin.
Ik heb geen voet meer om naar de basisschool te gaan. Ik heb van mijn moeder geleerd om sterk en eerlijk te zijn en van mijn broers om trouw te zijn, en dat alles heb ik aan jou geleerd. Wat moet ik nu tegen mijn leerlingen zeggen. Moet ik hen ook leren om sterk, eerlijk en trouw te zijn?
Schat, ik ben niet meer thuis, ik ga niet meer naar mijn werk, ik ben niet ver, achter de muur van gevangenis zit ik. Als je ijlt, dan zal ik trillen. Praat alsjeblieft tegen god. God is voor mensen die niemand hebben. Als je met god praat, ben ik zeker dat het niet goed gaat. Stuur mij een bericht alsjeblieft.
Schijnexecutie is een vorm van marteling die in Iraanse gevangenissen vaak plaatsvindt om te zorgen dat de gevangene toegeeft. Ik ken twee mensen die dit hebben meegemaakt, en zij verzekeren me dat het een vreselijk angstige ervaring is.
Eerst krijgt de gevangene een brief waarin de uitspraak (dood door executie) van de rechter staat. In die brief wordt ook bekend wanneer hij/zij geëxecuteerd wordt, meestal twee dagen later. Een half uur voor de executie brengen de gevangenismedewerkers de gevangene naar een ruimte waar de rechter (mola) het vonnis nog een keer voorleest. Daarna moet de gevangene op een stoel gaan staan en zetten ze de strop vast. Zodra de strop vast zit, schopt iemand de stoel weg, en tegelijkertijd snellen er twee mensen toe om de gevangene bij haar of zijn voeten vast te houden. Degenen die het meegemaakt hebben zeggen dat er paar seconden zit tussen de schop tegen de stoel en het vasthouden. In die seconden ervaart de gevangene het gevoel van stikken. De meeste gevangenen die meegemaakt hebben komen buiten bewustzijn naar beneden.
Twee weken geleden schreef de moeder van Hengameh Shahidi een brief aan haar:
Lieve Hengameh,
Ik heb je al 40 degen niet gezien en je stem niet gehoord. Ik heb alles gedaan wat ik kon om je stem te horen en je mooie gezicht te zien, maar ik krijg geen toestemming. Ze weten niet hoe moeilijk het is voor een moeder die haar dochter 40 dagen niet gezien heeft.
Toen mijn twee broers martelaar waren geworden, huilde ik niet. Het was oorlog. Ze moesten het land verdedigen. Nu is het geen oorlog meer, maar toch hebben ze een dochter in gevangenis gezet en haar moeder hoort niets van haar. Wat heb je gedaan? welke zonde heb je begaan?
Lieverd, mijn Hengameh: hoe gaat het met jou? Je geeft geen antwoord. Ik ben bang dat het niet goed gaat. Schat, wat gaat de tijd toch snel. Ik zie je voor me als klein meisje. Ik zeg: ‘Je moet wakker worden. Denk aan je kleurpotloden en je tekenboek met die mooie tekening die je voor mij gemaakt hebt. Je geeft geen antwoord, maar geloof mij: ik ben overal geweest. Ik heb tegen iedereen gezegd dat je onschuldig bent, maar het heeft geen zin.
Ik heb geen voet meer om naar de basisschool te gaan. Ik heb van mijn moeder geleerd om sterk en eerlijk te zijn en van mijn broers om trouw te zijn, en dat alles heb ik aan jou geleerd. Wat moet ik nu tegen mijn leerlingen zeggen. Moet ik hen ook leren om sterk, eerlijk en trouw te zijn?
Schat, ik ben niet meer thuis, ik ga niet meer naar mijn werk, ik ben niet ver, achter de muur van gevangenis zit ik. Als je ijlt, dan zal ik trillen. Praat alsjeblieft tegen god. God is voor mensen die niemand hebben. Als je met god praat, ben ik zeker dat het niet goed gaat. Stuur mij een bericht alsjeblieft.
donderdag 3 september 2009
Regen
ik sta achter het raam
en kijk naar de wind
die tegen de wolken beukt
dan
kom jij met je gestreepte rokje
ik kan nog net
tegen de God van de wind zeggen:
haar rokje
aan de God van de openende knopen vragen
om mijn kruipende handen aan
haar trillende borsten te zetten
haar lichaam is geen appel
maar lokt mij de hemel in
waar wij kruipend en trillend van elkaar stelen
waar de wind en de wolken bezig zijn
begint het te regenen
ook zijn wij helemaal nat
Redactie: Jan Pekelder
Mohammed Maleki
Op 22 augustus 2009 om 8 uur ’s ochtends werd prof. Mohammed Maleki gearresteerd. Tussen 1978 tot 1980 was hij directeur van de universiteit van Teheran. Hij heeft in Iran voeding en diëeetiek gestudeerd en daarna in Oostenrijk en Engeland verder gestudeerd. In 1981 werden alle universiteiten gesloten en hij werd gearresteerd. Hij zat 5 jaar vast en toen hij vrij kwam begon hij op vrije universiteit les te geven. Daar werd hij ook ontslagen. Vanaf 1986 is hij thuis en ondanks alle uitnodigingen van westerse universiteiten mag hij het land niet uit.
Het radiostation Deutshe Welle /Farsi heeft op 22 augustus 2009 een interview gehad met zijn vrouw over zijn arrestatie. Hieronder de vertaling van die interview. Het radiostation is op de hoogte dat dit interview in het Nederlands vertaald zal worden:
Hoe hebben ze uw man gearresteerd?
Het was 8 uur ’s ochtends, we waren nog aan het slapen. Mijn man heeft terminale kanker, een hartaandoening en diabetes. Hij heeft zwakke benen en ligt meestal in bed. Ik deed de deur open, een man zette zijn voet tussen de deur en wilde binnen komen. Met een dreigende houding zei hij : waar is hij, wij willen hem meenemen. Ik zei: zo werkt het niet. hebben jullie ook een brief van justitie? Want normaal komen jullie zomaar binnen en zetten jullie iets illegaals in onze huis en dan gebruiken jullie dat later als bewijs. Ik weet niet wat jullie in mijn huis willen verstoppen.
Hadden ze een arrestatiebevel van justitie?
Ze hadden een gewone brief en die lieten ze zien.
Wat stond er in die brief?
Ik had geen bril bij me, tegelijkertijd kwam mijn man eraan, las de brief en liet de mensen binnen komen.
Met hoeveel mensen waren ze?
Er waren 5 mensen. Die onaardige man plus drie andere jonge mensen plus een oude aardige man. Ze hebben het hele huis onderzocht. Ik werd boos en zei: komen jullie om hem mee te nemen of willen jullie in mijn huis rommelen. De aardige man zei dat ze ook de computer moesten meenemen. Ik weigerde en zei ik ken jullie goed, jullie gaan iets in onze computer zetten en daarna als bewijsstuk gebruiken
Hebben ze ook andere dingen meegenomen?
Ja, zijn mobiele telefoon. Ze hebben ook naar mijn mobiele telefoon gekeken maar toen ze zagen dat die al maandenlang niet gebruikt was, gaven ze mij die terug .
Ze hebben ook een paar boeken van mijn man meegenomen. Ik zei: jullie zijn te laat want bij eerdere arrestaties zijn alle goede boeken in beslag genomen en die boeken zijn allemaal boeken die legaal zijn.
Wat was de reden van arrestatie?
Geen idee. Ze hebben ook de reciever van de satelliet meegenomen. Ik zei waarom? Ze zeiden: jullie kijken naar de beelden van Iraanse jongeren. Ik zei: dus jullie zijn bang voor die jongeren. Die onaardige man zei: nee wij zijn niet bang. je man werkt ook voor buitenlanders. Ik zei : dat is niet zo.
En wat gebeurde daarna?
De hele tijd waren ze aan het filmen. Ze hebben het hele huis gefilmd. Tijdens het filmen heb ik tegen mijn man gezegd: je moet snel toegeven. Wat ze willen zeg het maar gewoon. Ze geloven niet dat je afgelopen maanden ziek bent geweest. Ze geloven niet dat je niet meer actief bent en dat je zelfs niet gestemd hebt. Daarna hebben twee personen hem bij de armen genomen.
Hebben ze gezegd waar hij heen gebracht zou worden?
Naar de geheime dienst, naar dhr Haddad. Ik zei: zeg tegen dhr Haddad dat de hele geheime dienst bang is voor mijn man, twee mensen zijn nodig om hem mee te nemen.
Heeft dhr Malaki ook iets gezegd?
Ja. Hij zei: ik wil jullie bedanken dat ik met jullie mee mag komen. Als ik ziek in bed dood ga dan heb ik een schuldgevoel, maar als ik in gevangenis sterf, dan zullen de jongeren trots zijn op mij.
En de laatste vraag, wat is uw gevoel?
Ik ben gewend aan dit soort dingen. In 1981 hebben ze veel privé dingen en zelfs documenten van mij meegenomen. Mijn geboorteakte, rijbewijs, verzekering schriften enz. ik krijg ze nooit meer terug. Ik moest alles op nieuw aanvragen. Dat is mijn leven in dit land.
En wat ik ter afsluiting wil zeggen: als zijn vrouw die 50 jaar bij hem is geweest zeg ik: hij probeerde altijd iedereen te helpen maar hij is nooit van een partij geweest.
Redactie: Mieke Noorda
Het radiostation Deutshe Welle /Farsi heeft op 22 augustus 2009 een interview gehad met zijn vrouw over zijn arrestatie. Hieronder de vertaling van die interview. Het radiostation is op de hoogte dat dit interview in het Nederlands vertaald zal worden:
Hoe hebben ze uw man gearresteerd?
Het was 8 uur ’s ochtends, we waren nog aan het slapen. Mijn man heeft terminale kanker, een hartaandoening en diabetes. Hij heeft zwakke benen en ligt meestal in bed. Ik deed de deur open, een man zette zijn voet tussen de deur en wilde binnen komen. Met een dreigende houding zei hij : waar is hij, wij willen hem meenemen. Ik zei: zo werkt het niet. hebben jullie ook een brief van justitie? Want normaal komen jullie zomaar binnen en zetten jullie iets illegaals in onze huis en dan gebruiken jullie dat later als bewijs. Ik weet niet wat jullie in mijn huis willen verstoppen.
Hadden ze een arrestatiebevel van justitie?
Ze hadden een gewone brief en die lieten ze zien.
Wat stond er in die brief?
Ik had geen bril bij me, tegelijkertijd kwam mijn man eraan, las de brief en liet de mensen binnen komen.
Met hoeveel mensen waren ze?
Er waren 5 mensen. Die onaardige man plus drie andere jonge mensen plus een oude aardige man. Ze hebben het hele huis onderzocht. Ik werd boos en zei: komen jullie om hem mee te nemen of willen jullie in mijn huis rommelen. De aardige man zei dat ze ook de computer moesten meenemen. Ik weigerde en zei ik ken jullie goed, jullie gaan iets in onze computer zetten en daarna als bewijsstuk gebruiken
Hebben ze ook andere dingen meegenomen?
Ja, zijn mobiele telefoon. Ze hebben ook naar mijn mobiele telefoon gekeken maar toen ze zagen dat die al maandenlang niet gebruikt was, gaven ze mij die terug .
Ze hebben ook een paar boeken van mijn man meegenomen. Ik zei: jullie zijn te laat want bij eerdere arrestaties zijn alle goede boeken in beslag genomen en die boeken zijn allemaal boeken die legaal zijn.
Wat was de reden van arrestatie?
Geen idee. Ze hebben ook de reciever van de satelliet meegenomen. Ik zei waarom? Ze zeiden: jullie kijken naar de beelden van Iraanse jongeren. Ik zei: dus jullie zijn bang voor die jongeren. Die onaardige man zei: nee wij zijn niet bang. je man werkt ook voor buitenlanders. Ik zei : dat is niet zo.
En wat gebeurde daarna?
De hele tijd waren ze aan het filmen. Ze hebben het hele huis gefilmd. Tijdens het filmen heb ik tegen mijn man gezegd: je moet snel toegeven. Wat ze willen zeg het maar gewoon. Ze geloven niet dat je afgelopen maanden ziek bent geweest. Ze geloven niet dat je niet meer actief bent en dat je zelfs niet gestemd hebt. Daarna hebben twee personen hem bij de armen genomen.
Hebben ze gezegd waar hij heen gebracht zou worden?
Naar de geheime dienst, naar dhr Haddad. Ik zei: zeg tegen dhr Haddad dat de hele geheime dienst bang is voor mijn man, twee mensen zijn nodig om hem mee te nemen.
Heeft dhr Malaki ook iets gezegd?
Ja. Hij zei: ik wil jullie bedanken dat ik met jullie mee mag komen. Als ik ziek in bed dood ga dan heb ik een schuldgevoel, maar als ik in gevangenis sterf, dan zullen de jongeren trots zijn op mij.
En de laatste vraag, wat is uw gevoel?
Ik ben gewend aan dit soort dingen. In 1981 hebben ze veel privé dingen en zelfs documenten van mij meegenomen. Mijn geboorteakte, rijbewijs, verzekering schriften enz. ik krijg ze nooit meer terug. Ik moest alles op nieuw aanvragen. Dat is mijn leven in dit land.
En wat ik ter afsluiting wil zeggen: als zijn vrouw die 50 jaar bij hem is geweest zeg ik: hij probeerde altijd iedereen te helpen maar hij is nooit van een partij geweest.
Redactie: Mieke Noorda
Abonneren op:
Posts (Atom)