Op 5 december 1967 werd Moadab in een kamer in Isfahan geboren. Wat mooi! Wat leuk!
Voor kinderen in Nederland is niet leuk om op 5 december geboren te worden. De reden daarvoor is dat 5 december feest voor alle kinderen is en er dus geen aandacht is voor het kind dat jarig is.
Ik heb nooit last gehad van mijn geboortedag. Tot het mijn 30-ste kende ik geen Sinterklaas. Hij komt nooit naar Isfahan. Waarom hij niet komt, weet ik niet. Hij is dichtbij ons; Turkije ligt naast Iran, maar toch kiest Sint ervoor om naar Nederland te gaan.
Met een beetje goede wil kan ik zeggen dat ik zelf Sint Nicolaas ben. In december 1998 vluchtte ik uit Iran naar Nederland. Sint Nicolaas komt ook elke jaar naar Nederland in december. Het gebied dat wij vandaan komen is bijna hetzelfde. Het verschil is dat hij elk jaar teruggaat, terwijl ik heb gekozen om hier te blijven. Dat zegt ook iets over ons karakter. Ik houd niet van reizen, hij blijkbaar wel. Daarnaast ben ik ook nog gieriger dan hij. Ik geef alleen mijn eigen kinderen cadeaus.
Ik heb ervoor gekozen om hier te blijven. Leven is keuzes maken. Bij elke keuze die ik maak, vraag ik mijzelf af: “Is het een goede keuze geweest?” Ik weet het niet. Misschien is het goed om volgend jaar net als Sinterklaas terug te gaan na 5 december. Dit jaar lukt niet meer, maar volgende jaar misschien? Kan dat? Lukt het?
Ten slot wil ik nog een geheim aan jullie vertellen. Ik hoop dat het geen invloed heeft op onze kinderen: Sinterklaas bestaat niet maar ikke wel!!!!!!!!!!!!!
zaterdag 5 december 2009
donderdag 19 november 2009
Vaderland
Mijn vrouw en ik zijn gewend aan nachtmerries. Het gebeurt vaak dat ik midden in de nacht wakker word doordat mijn vrouw aan het ijlen is. Dan maak ik haar wakker. Soms is het andersom, dan ijl ik en zij maakt mij wakker. We vertellen elkaar onze nachtmerrie tot we weer rustig zijn. Ja, er gebeuren ook andere dingen bij ons in de slaapkamer, maar daar zal ik u niet mee lastigvallen.
Vroeger speelden al onze nachtmerries zich af in Iran. De laatste tijd is dat veranderd: soms is de plek van onze nachtmerries in Nederland. Ik zeg tegen mijn vrouw dat dat komt doordat wij goed geïntegreerd zijn.
Vorige week woensdag om drie uur ’s nachts was mijn vrouw aan het ijlen. Ik maakte haar wakker. Eenmaal wakker werd ze boos op mij. Verbaasd vroeg ik haar waarom. Ze zei: ”Nou weet ik niet of het toch nog goed afloopt.”
Het stormde in Westerlee. De harde wind zorgde ervoor dat alle huizen in de lucht bleven hangen. Toen de storm voorbij was, kwamen de huizen naar beneden. Alle mensen konden weer naar hun huis, alleen wij konden ons huis niet meer terugvinden. Terwijl we nog hard op zoek waren, maakte ik haar wakker.
Wat denkt u? Kunnen we ons huis terugvinden of niet?
Vroeger speelden al onze nachtmerries zich af in Iran. De laatste tijd is dat veranderd: soms is de plek van onze nachtmerries in Nederland. Ik zeg tegen mijn vrouw dat dat komt doordat wij goed geïntegreerd zijn.
Vorige week woensdag om drie uur ’s nachts was mijn vrouw aan het ijlen. Ik maakte haar wakker. Eenmaal wakker werd ze boos op mij. Verbaasd vroeg ik haar waarom. Ze zei: ”Nou weet ik niet of het toch nog goed afloopt.”
Het stormde in Westerlee. De harde wind zorgde ervoor dat alle huizen in de lucht bleven hangen. Toen de storm voorbij was, kwamen de huizen naar beneden. Alle mensen konden weer naar hun huis, alleen wij konden ons huis niet meer terugvinden. Terwijl we nog hard op zoek waren, maakte ik haar wakker.
Wat denkt u? Kunnen we ons huis terugvinden of niet?
vrijdag 13 november 2009
Mosaddeq at the Hague
by Majid Naficy
If you go to the Netherlands
Visit The Hague court of Justice.
On a rainy night
Linger at its closed gate
And look through the iron rods:
There, in that lighted building
Across the rain-laden trees,
An old man stood
More than half a century ago.
He came from our homeland
To speak out against the oil cartels
Before the whole world.
He did not hold anyone hostage
And took only a few steps
To reach the podium.
Listen, listen
Even years after that bloody August (1)
One can still hear his voice.
He speaks in beautiful French:
"Mesdames et Messieurs!
Ladies and Gentlemen!"
1. On August 19, 1953 Mohammad Mosaddeq (1882-1967), the democratically-elected Iranian Prime Minister, was overthrown in a coup d'etat orchestrated by the American and British intelligence services, in collaboration with Kashani, a fundamentalist clergy and Zahedi, a Nazi-sympathizer general. They gave absolute power to the Shah who had fled the country a few days earlier. In 1951, Mosaddeq led the movement for nationalization of the Iranian oil industry, which was under the control of the British. In June 1952, he traveled to the Hague to defend Iran's case in the International Court of Justice.
vrijdag 6 november 2009
goed nieuws
Lezing Kader Abdolah in Bellingwolde
Op dinsdag 27-10-2009
Op dinsdag 27-10-2009
Kader Abdolah had “ goed nieuws” voor mensen uit Bellingwolde. “ In Nederland wonen 1 miljoen moslims en die zullen nooit terug gaan naar hun eigen land”.
Volgens hem heeft elke land zijn eigen Jodendom, Christendom en Islam. De Islam in Iran is anders dan de Islam in Somalië. Het Christendom in Nederland is ook anders dan dat in Rome. Hij denkt dat de Islam in Nederland in de loop der jaren een Polderislam zal worden. De Polderislam begint met het lezen en discussieren over de Koran. Voor hem begon het met de vertaling van het boek van zijn vader dat in de bibliotheek van het huis van de moskee lag. Hij had nooit geweten dat het boek van zijn vader in de bibliotheek lag. Hij moest eerst ver reizen om er achter te komen wie zijn vader werkelijk was, waar zijn vaderland was en wat de Koran precies inhield.
Kader Abdollah zegt: “er zijn drie belangrijke boeken in de geschiedenis van de mensheid. Het Oude testament, het Nieuwe testament en de Koran. Wie ver wil reizen moet die drie boeken meenemen”. Volgens hem is de Koran het mooiste. “Mohammad heeft de mooiste stukken van de Bijbel in de Koran overgenomen”. Zijn verzoek aan de mensen in de zaal was: ” lees alstublieft de Koran en geef uw mening erover”. De discussies die daarna komen kunnen ons op weg helpen naar een betere samenleving. Het proces om te komen tot een Polderislam kost tijd aldus Kader Abdollah.
Voor mij als landgenoot was het interessant om zo ’n lezing mee te maken. Alles kwam weer in mij naar boven: Iran in de tijd van Sjah, Iran in de tijd van Komeini, zijn wens om de beste Perzische schrijver te worden, zijn en mijn vlucht, alles opnieuw beginnen, doorzetten.
De lezing duurde 2 uur. Toen ik thuis kwam was het 11 uur ’s avonds. Mijn vrouw lag al te slapen. Ik pakte zijn vertaling van de Koran en begon te lezen.
in de naam van Allah
hij is lief
hij geeft
hij vergeeft
Opeens kwam mijn vrouw naar beneden en zei: ´wat doe jij?” Ik zei: “ik ben de Koran aan het lezen”. Zij zei:” jij hebt het toch al zo vaak in Iran gelezen”. Ik zei: “ja maar ik wil graag weten wat hij met het boek van mijn vader heeft gedaan. Want die is zeker anders dan die van zijn vader.
donderdag 29 oktober 2009
Het geheugen van graven
Vorige maand maakte ik kennis met een oude Iraanse man . Hij vertelde over zijn zoons, die ooit alledrie vastzaten. Op een dag kreeg hij bericht van de gevangenis dat zijn zoon Ali geëxecuteerd was en dat hij zijn lijk kon komen ophalen. Zo ging dat in de jaren tachtig.
In de gevangenis werd hij naar de koelruimte gebracht, waar het lijk onder een witte doek lag. Toen hij de doek terugsloeg, zag hij dat niet het lijk van Ali, maar dat van Hossein eronder lag. Hij schreeuwde: ‘Dit is mijn ándere zoon!’ De gevangenismedewerker zei: ‘O, sorry’, en leidde hem naar een ander lichaam. ‘Kijk, hier is ook Ali.’
Niet lang daarna werd ook zijn derde zoon geëxecuteerd.
Bij de meeste begraafplaatsen is een gebied speciaal bestemd voor geëxecuteerden. In de jaren tachtig gebeurde het ook vaak dat in één nacht veel mensen tegelijkertijd geëxecuteerd werden. Omdat het tijd kostte om de lijken één voor één aan de ouders te geven, werden ze allemaal in tegelijk in een massagraf begraven. Daarna werden de ouders geïnformeerd waar hun kinderen begraven waren. In dat speciale gebied mogen geen grafstenen of andere opvallende gedenktekens geplaatst worden. Ouders markeren de plaats waar hun kind begraven is meestal met een baksteen of een stuk hout.
Regelmatig wordt het gebied met een bulldozer schoongeveegd.
De man begroef zijn drie zoons in het gebied voor geëxecuteerden. Hij vertelde dat hij vaak naar hun graven ging, omdat hij dichtbij woonde. ‘Elke keer als de bulldozer was geweest, zette ik weer iets nieuws op de plaats waar mijn zoons lagen. Zo kon ik hun graf blijven herkennen. Voor veel anderen was dat moeilijk. Zij woonden in andere steden of dorpen en konden maar een keer per maand of twee maanden komen. Omdat de herkenningstekens dan verwijderd waren, wisten ze niet meer waar het graf van hun kinderen was.’
Op den duur kwamen de ouders eerst naar zijn huis en dan gingen ze samen naar de begraafplaats, waar de man de juiste plaatsen aanwees. ‘Ik deed het graag, ze waren mijn lotgenoten. Ik zag hoe diep hun verdriet was. Vaak herkende ik hen nauwelijks meer, omdat ze in korte tijd ongelofelijk oud waren geworden.’
Als ik ooit terugga naar Iran, zal ik hem vragen mij de begraafplaats te laten zien, de vlakke grond die geschikt is om een tulpenplein te worden.
In de gevangenis werd hij naar de koelruimte gebracht, waar het lijk onder een witte doek lag. Toen hij de doek terugsloeg, zag hij dat niet het lijk van Ali, maar dat van Hossein eronder lag. Hij schreeuwde: ‘Dit is mijn ándere zoon!’ De gevangenismedewerker zei: ‘O, sorry’, en leidde hem naar een ander lichaam. ‘Kijk, hier is ook Ali.’
Niet lang daarna werd ook zijn derde zoon geëxecuteerd.
Bij de meeste begraafplaatsen is een gebied speciaal bestemd voor geëxecuteerden. In de jaren tachtig gebeurde het ook vaak dat in één nacht veel mensen tegelijkertijd geëxecuteerd werden. Omdat het tijd kostte om de lijken één voor één aan de ouders te geven, werden ze allemaal in tegelijk in een massagraf begraven. Daarna werden de ouders geïnformeerd waar hun kinderen begraven waren. In dat speciale gebied mogen geen grafstenen of andere opvallende gedenktekens geplaatst worden. Ouders markeren de plaats waar hun kind begraven is meestal met een baksteen of een stuk hout.
Regelmatig wordt het gebied met een bulldozer schoongeveegd.
De man begroef zijn drie zoons in het gebied voor geëxecuteerden. Hij vertelde dat hij vaak naar hun graven ging, omdat hij dichtbij woonde. ‘Elke keer als de bulldozer was geweest, zette ik weer iets nieuws op de plaats waar mijn zoons lagen. Zo kon ik hun graf blijven herkennen. Voor veel anderen was dat moeilijk. Zij woonden in andere steden of dorpen en konden maar een keer per maand of twee maanden komen. Omdat de herkenningstekens dan verwijderd waren, wisten ze niet meer waar het graf van hun kinderen was.’
Op den duur kwamen de ouders eerst naar zijn huis en dan gingen ze samen naar de begraafplaats, waar de man de juiste plaatsen aanwees. ‘Ik deed het graag, ze waren mijn lotgenoten. Ik zag hoe diep hun verdriet was. Vaak herkende ik hen nauwelijks meer, omdat ze in korte tijd ongelofelijk oud waren geworden.’
Als ik ooit terugga naar Iran, zal ik hem vragen mij de begraafplaats te laten zien, de vlakke grond die geschikt is om een tulpenplein te worden.
Khawaran, de bekendste begraafplaats in de omgeving van Teheran.
Gezegd wordt dat hier duizenden mensen begraven zijn.
vrijdag 23 oktober 2009
met jou zijn betekent eenzaamheid
Als iemand de granaatappelboom kapt, zal zijn huis instorten
tegenwoordig met deze e-mail
heeft straks niemand meer een postzegelcollectie
met Latijnse letters heb ik Perzisch
leren schrijven :
ik houd van jou
je moet het ook leren lezen
treinen staken in verband met onderlinge ruzie tussen de rechtse regering en de vakbond
een meisje met kaalgeschoren hoofd die voorbij gaat
twee duiven vrijen onder een bankje
een man met een lange baard die langer is dan het hoofdhaar van mijn vrouw
ik weet niet
wie de duiven van de heilige Imam Ismaeil voert
een foto van Isfahan
ik hield van de maand april
toen reizigers mijn stad teruggaven
aan mij
op het wereldbeeldplein
dat geen café had
ik groette elke dag de muren van de bazaar
ik houd van mijn vrouw
wij liefkozen elkaar elke nacht
en denken aan onze oude slaapkamer
op een nacht werden de ramen kapotgeslagen
stond een dronken man tegen de muur te pissen
droomden wij dat onze toekomst niet meer in Isfahan lag
als je via internet alle soorten kleding kunt bestelen
waarom zou ik dan niet willen dat mijn lichaam naar de geur van je jas zou ruiken
van
jou
voor
jou
met
jou
heb
ik
van
voor
met
alles
je heb mijn e-mail adres niet
maar toch
wanneer ik het venster open doe
wens ik dat je schrijft
hoe gaat het met je?
dan zal ik jou terugmailen
het is vreselijk
Een stel (midden dertig) zoekt een ander stel voor spannende dingen. Als jullie interesse hebben, kunnen jullie ons mailen, liefst met een foto. Mannen alleen krijgen geen antwoord terug
als mijn vader jaren geleden
op vrijdag om tien uur die boom niet had gekapt
had hij hem zeker op dezelfde dag gekapt
ik wil terug naar Isfahan
waar de helft van de wereld wordt genoemd
ik heb de Zayande rivier nodig
om mijn tranen te drogen
mijn vrouw houdt van mij
wij liefkozen elkaar elke nacht
en denken aan de hond van de buren
die ‘s nachts tegen onze slaapkamermuur pist
ze droomt soms dat iemand mij
met een giftige dolk steekt
en een ambulance zo snel mogelijk
die giftige dolk naar elders brengt
heb je ooit tegen jezelf gezegd:
ik ga naar bed
dromen
word wakker en hoor
wat ik zie, is een leugen
ik ben niet de enige die twintig pilaren van zijn leven in het water heeft gesmeten
nog een foto van Isfahan
Said Ebne Mossayyeb zegt:
ik schaam me niet dat ik geen afstammeling ben van de profeet Mohammad, omdat ik uit Isfahan kom.
de postbodes worden niet meer verliefd
ooit gaf hij mij een brief
ik opende hem
nieuws van de dood van mijn neef
jij bent levend
en zal ook nooit sterven
op een regenachtige dag passeerde
de lijkwagen alle stoplichten
een foto van een kat
doe hem weg
een afgelegen gebied
hij komt eerder dan jij terug naar het huis wat nu een weg geworden is
duidelijk dat het uitbreidingsplan van een stad de economie kan bevorderen,
desondanks niet de huidige vorm van de stad aantast
steigers maken de steeds groeiende steden alleen maar mooier
geen enkele straat wordt benoemd naar de naam van een dichter
men zegt dat elke hongersnood uit Isfahan komt.
deze woorden komen mij niet bekend voor
ik lees ze met veel moeite
hoewel hier het derde handschrift niet bestaat
mijn stad is mijn taal die
mijn moeder mij heeft geleerd
hij zit in mijn hoofd
en ik moet
van van
van voor
en van met
van hem
houden
hoewel jij nooit in die straat geweest ben
jij
jij met je jas die dezelfde kleur heeft
als die grijze wolken
tegenwoordig met deze e-mail
heeft straks niemand meer een postzegelcollectie
met Latijnse letters heb ik Perzisch
leren schrijven :
ik houd van jou
je moet het ook leren lezen
treinen staken in verband met onderlinge ruzie tussen de rechtse regering en de vakbond
een meisje met kaalgeschoren hoofd die voorbij gaat
twee duiven vrijen onder een bankje
een man met een lange baard die langer is dan het hoofdhaar van mijn vrouw
ik weet niet
wie de duiven van de heilige Imam Ismaeil voert
een foto van Isfahan
ik hield van de maand april
toen reizigers mijn stad teruggaven
aan mij
op het wereldbeeldplein
dat geen café had
ik groette elke dag de muren van de bazaar
ik houd van mijn vrouw
wij liefkozen elkaar elke nacht
en denken aan onze oude slaapkamer
op een nacht werden de ramen kapotgeslagen
stond een dronken man tegen de muur te pissen
droomden wij dat onze toekomst niet meer in Isfahan lag
als je via internet alle soorten kleding kunt bestelen
waarom zou ik dan niet willen dat mijn lichaam naar de geur van je jas zou ruiken
van
jou
voor
jou
met
jou
heb
ik
van
voor
met
alles
je heb mijn e-mail adres niet
maar toch
wanneer ik het venster open doe
wens ik dat je schrijft
hoe gaat het met je?
dan zal ik jou terugmailen
het is vreselijk
Een stel (midden dertig) zoekt een ander stel voor spannende dingen. Als jullie interesse hebben, kunnen jullie ons mailen, liefst met een foto. Mannen alleen krijgen geen antwoord terug
als mijn vader jaren geleden
op vrijdag om tien uur die boom niet had gekapt
had hij hem zeker op dezelfde dag gekapt
ik wil terug naar Isfahan
waar de helft van de wereld wordt genoemd
ik heb de Zayande rivier nodig
om mijn tranen te drogen
mijn vrouw houdt van mij
wij liefkozen elkaar elke nacht
en denken aan de hond van de buren
die ‘s nachts tegen onze slaapkamermuur pist
ze droomt soms dat iemand mij
met een giftige dolk steekt
en een ambulance zo snel mogelijk
die giftige dolk naar elders brengt
heb je ooit tegen jezelf gezegd:
ik ga naar bed
dromen
word wakker en hoor
wat ik zie, is een leugen
ik ben niet de enige die twintig pilaren van zijn leven in het water heeft gesmeten
nog een foto van Isfahan
Said Ebne Mossayyeb zegt:
ik schaam me niet dat ik geen afstammeling ben van de profeet Mohammad, omdat ik uit Isfahan kom.
de postbodes worden niet meer verliefd
ooit gaf hij mij een brief
ik opende hem
nieuws van de dood van mijn neef
jij bent levend
en zal ook nooit sterven
op een regenachtige dag passeerde
de lijkwagen alle stoplichten
een foto van een kat
doe hem weg
een afgelegen gebied
hij komt eerder dan jij terug naar het huis wat nu een weg geworden is
duidelijk dat het uitbreidingsplan van een stad de economie kan bevorderen,
desondanks niet de huidige vorm van de stad aantast
steigers maken de steeds groeiende steden alleen maar mooier
geen enkele straat wordt benoemd naar de naam van een dichter
men zegt dat elke hongersnood uit Isfahan komt.
deze woorden komen mij niet bekend voor
ik lees ze met veel moeite
hoewel hier het derde handschrift niet bestaat
mijn stad is mijn taal die
mijn moeder mij heeft geleerd
hij zit in mijn hoofd
en ik moet
van van
van voor
en van met
van hem
houden
hoewel jij nooit in die straat geweest ben
jij
jij met je jas die dezelfde kleur heeft
als die grijze wolken
donderdag 15 oktober 2009
Wonderen
De familie van mijn vrouw had ons uitgenodigd voor het eten, zodat ik kennis kon maken met de 90-jarige Iraanse dichter Jabani, die hier in Nederland op bezoek was. Ik wist dat hij uit het noorden van Iran kwam.
Toen ik binnenkwam en mezelf introduceerde, vroeg hij mij van welke stam ik ben. Ik vertelde dat ik alleen wist dat mijn voorouders 500 jaar geleden in het noorden van Iran woonden maar waarom wist ik niet.
De dichter vertelde dat hij onderzoek had gedaan naar mijn voorouders en dat zij hun geboortestad toen moesten verlaten vanwege bedreigingen door de toenmalige koning. Volgens hem was mijn voorvader een heilige man die wonderen verrichtte, en hij vertelde dat hij op water kon lopen.
Onderweg naar huis was ik stil. Mijn vrouw zei: “Ik neem aan dat je met je nieuwe artikel bezig bent, dat je zo stil bent”. Ik zei: ”Natuurlijk. Stel, over 500 jaar krijgen onze achterachterachterkleinkinderen die in het noorden van een land wonen, te horen dat hun voorouders van Isfahan naar het noorden van Nederland zijn gevlucht. Dat is toch best interessant, of niet? Er is alleen een verschil tussen mij en mijn voorvader: ik kan zelfs niet zwemmen en ik moet gewoon elke week voor mijn weblog iets schrijven.”
Toen ik binnenkwam en mezelf introduceerde, vroeg hij mij van welke stam ik ben. Ik vertelde dat ik alleen wist dat mijn voorouders 500 jaar geleden in het noorden van Iran woonden maar waarom wist ik niet.
De dichter vertelde dat hij onderzoek had gedaan naar mijn voorouders en dat zij hun geboortestad toen moesten verlaten vanwege bedreigingen door de toenmalige koning. Volgens hem was mijn voorvader een heilige man die wonderen verrichtte, en hij vertelde dat hij op water kon lopen.
Onderweg naar huis was ik stil. Mijn vrouw zei: “Ik neem aan dat je met je nieuwe artikel bezig bent, dat je zo stil bent”. Ik zei: ”Natuurlijk. Stel, over 500 jaar krijgen onze achterachterachterkleinkinderen die in het noorden van een land wonen, te horen dat hun voorouders van Isfahan naar het noorden van Nederland zijn gevlucht. Dat is toch best interessant, of niet? Er is alleen een verschil tussen mij en mijn voorvader: ik kan zelfs niet zwemmen en ik moet gewoon elke week voor mijn weblog iets schrijven.”
donderdag 8 oktober 2009
Yaqhot
Iedereen die de afgelopen vijftig jaar in Teheran woonde, weet wie Yaqhot is. Vijftig jaar lang was zij elke dag te vinden op het Ferdrossiplein, in haar rode jurk en met een rode bloem in haar hand. Nu weet niemand waar ze is. Iedereen kende het verhaal van Yaqhot: Zij was verliefd op een man en had met hem afgesproken op het plein. Zij zou een rode jurk dragen en een rode bloem bij zich hebben. Haar geliefde kwam niet. Er werd gezegd dat hij onderweg een ongeluk had gekregen, maar zeker weten deed niemand het. Yaqhot kwam elke dag opnieuw naar het plein, in haar rode jurk en met een rode bloem in haar hand. Kinderen plaagden haar en jonggeliefden gaven haar geld om hun liefde te beschermen. Na de revolutie mocht zij niet meer zonder hoofddoek rondlopen. Soms gebruikte zij een rode lap als hoofddoek, maar vaak liep zij met onbedekt hoofd op het plein. Zo’n dertig jaar geleden maakte Fereshte, een Iraanse zangeres, een liedje over Yaqhot: ‘In een stad waar jij niet bent, zijn alle straten leeg en is alles schijn’. Ongeveer vier jaar gelden heeft Fereshte dit liedje weer gezongen. Op Youtube kun je het liedje horen, en de beelden van Yaqhot zien. Ook kun je haar antwoord horen op de vraag van een journalist of ze verliefd is. Zij zegt: ‘Natuurlijk niet, ik ben toch geen jong meisje meer.
Ik denk dat haar lot hetzelfde is als het lot van zovele dak- en thuislozen: ergens dood aangetroffen worden, een paar maanden in een koelkast van een ziekenhuis liggen en dan anoniem begraven worden. Nu blijven maar twee vragen over: Hoe kan een plein zonder haar het symbool van de liefde blijven? Aan wie moeten nieuwe geliefden geld te geven om hun liefde te beschermen?
Ik denk dat haar lot hetzelfde is als het lot van zovele dak- en thuislozen: ergens dood aangetroffen worden, een paar maanden in een koelkast van een ziekenhuis liggen en dan anoniem begraven worden. Nu blijven maar twee vragen over: Hoe kan een plein zonder haar het symbool van de liefde blijven? Aan wie moeten nieuwe geliefden geld te geven om hun liefde te beschermen?
vrijdag 2 oktober 2009
Martina Hinges
Het is jammer dat Martina Hinges niet door ging. Toen ze verloor, werd ze boos. Zij gooide raket op de grond. Zij kon finaal niet bereieken. Ik huilde toen. Ik wilde bij haar zijn, haar knufellen, haar troosten. Ik droom bijna elke nacht over haar. Het is grappig als ik haar in mijn dromen zie, dan zijn mijn ogen niet meer branderig. Zelfs vannacht heb ik haar in mijn droom aangeraakt. Ik mocht haar handen in mijn handen hebben. toen ik wakker werd, deden mijn ogen pijn.
Als je als een asielzoeker in Nederland woont heb je minder mogelijkheid tot medische behandeling. Ondanks alle beperkingen, heeft mevrouw Tinieke van medische opvang van asielzoekercentrum mij drie keer naar ziekenhuis gestuurd voor een onderzoek voor mijn ogen. Artzen hebben veel onderzoeken gehad maar ze konden niets vinden, volgens hen is alles psychisch. Vervelend is dat mijn ogen branderig zijn en rood worden. Toen tennis-toernooi begon, ging slechter met mijn ogen maar toch heb ik alle wedstrijden van Martina gezien.
Ik woon in een kleine kamer. Mijn kamer is in eerste verdieping. Het gebouw bestaat uit drie verdipingen. Elke verdieping heeft 8 kamers. WC, douch en keuken zijn gezamenlijk. Mijn kamer bestaat uit een stapelbed, een kleiene tafel, een koelkast en twee rode stoelen. Elke kamer is bedoeld voor twee personen. Ik heb geluk gehad dat ik afgelopen drie maanden geen kamergenoot gehad heb. Ik maak elke dag mij kamer schoon vooral afgelopen dagen die Martina speelde. Voordat haar wedstrijd begon, zorgde ik dat mijn kamer schoon was, dan schonk ik twee thee. Een voor mijzelf en een voor Martina. Als haar wedstrijd afgelopen is, staat haar thee nog. Mischien houdt ze niet van thee.
Hier binnen dit azc heb ik alleen contact met een landgenoot. Hij heet Hamid.twee dagen gelden toen ik twee thee had geschonken, kwam Hamid binnen. Hij zei heel gemeen tegen mij: Is die thee van mij? Ik werd boos. Hij wist dat het niet van hem was. Hij zei ook: Martina is niet mooi, zij heeft een lange voorhoofd. Ik zei tegen hem: voor mij maak het niet uit of ze een lange voorhoofd heeft of niet. Hamid heeft een kamergenot die Feridoon heet. Hij lacht iedereen uit. Ik wil geen contact met hem en ik heb gevoel dat hij Hamid naar mij stuurt om informatie te verzamelen.
Ik heb gevoel dat Hamid veel dingen aan hem doorverteld en ’s avonds zodra mensen bij elkaar komen gaan ze mij uitlachen. Hamid zegt dat ’s avonds gaan mensen bij elkaar. Hier in AZC heb je geen echte dag besteeding. Er zijn weinig mogelijkheden. Volgens Hamid zijn twee groep Iraniers die elke avond bij elkaar komen. een groep gebruikt opium en de andere groep mengt vodka met bier. Het mengen van bier en vodka noemen ze: satandronken en ze bedoelen dat als je met die combinatie dronken wordt dan zul je God ook niet meer herkennen. Hamid zegt dat hij elke avond met een groep meegaat. Ik probeer die twee groepen zo minder mogelijk te zien. zelfs als ik iets moet kopen, ga ik tien voor zes naar de winkel. Het is het moment dat weinig mensen in de gangen zijn. de supermarkt is ook vrij leeg. Maar toch lukt mij altijd niet. Paar dagen geleden toen ik naar supermarket wilde gaan, trof ik de ene groep. Ze waren met ze vieren. toen ik langs hun liep, zei iemand iets over Martina. Ik werd woest en ik ging naar de groep toe en zei: willen jullie weten of ik verliefd op haar ben, ja het is zo. Elke kamer heeft ook tv, jullie kunnen ook van haar houden. ik ben niet gek.
Hamid zat op de stoel en vroeg of hij die thee mag drinken. Ik zei dat ik voor hem nieuwe thee zal zetten. hij vroeg mij of ik ook vroeger sport deed. Ik zei: ja zeker. Ik was voetballer maar in zaal. Futsal heet het. Ik was ook erg goed in. Ik herinner me nog Het was twee jaar na de revolutie toen ik 12 jaar was. Ik deed met een toernooi, die wijkgericht was. Het was de laastse wedsterijd van ons en met gelijk speel of winnen, werden we champion. Het was de laastse minuut van wedstrijd en wij waren 1 . 0 achter. Toen heb ik van lange afstand geschoten en het was onglooflijk maar ik maakte een doelpunt. Ik kreeg geen mogelijkheid om te juichen.. Opeens kwamen paar soldaten plus een jonge Imam binnen de zaal. Iedereen moest stopen met voetbal en iedereen moest naar hem luisteren. Imam was heel lang aan het praten. Ik weet niet meer wat hij allemaal zei. De enige zin die ik nog herinner was zijn advies. Zijn advies voor jongens in pubertijd. Hij zei: als jullie met lust naar een vrouw kijken, dan zorgt god dat in de hemel van jullie ogen vuur naar buiten zou komen.vergeet nooit kijk nooit naar vrouwen raar. Mijn ogen deden pijn. Ik had gemerkt dat ik door pijn al lang mijn ogen dicht had gedaan. toen ik mijn ogen opende, was Hamid weg. Hij wachte zelfs niet totdat een thee van mij kreeg. Mischien had hij genoeg onderwerpen voor rodel ronde van vanavond.
Even later kwam een medewerker van asielzoekercentrum. Zij vertelde mij dat mijn asielverzoek ongegrond verklaard was. Volgens haar komt binnen kort de vreemdeling politie bij mij en ze zullen mij op straat zetten. het had geen zin om weer tezeggen dat ik zeven jaar oorloog mee gemaakt heb.
Toen ze weg ging merkte ik dat mijn ogen nat waren. Ik wist niet of ze tranen waren of afscheidingen van mijn ogen. Ik begon hard tegen Martina zeggen: waar ben je in gods naam. Kom even kijken hoe ik klein ben geworden. Ik weet niet meer zodra ik op straat terecht komt, waar kan ik en televisie vinden om jou weer te zien. help mij. mijn ogen deden pijn. Ik goot de thee van Martina in een kleine bord en ik probeerde mijn ogen met thee te wassen.
April 2002 / maart 2009
Als je als een asielzoeker in Nederland woont heb je minder mogelijkheid tot medische behandeling. Ondanks alle beperkingen, heeft mevrouw Tinieke van medische opvang van asielzoekercentrum mij drie keer naar ziekenhuis gestuurd voor een onderzoek voor mijn ogen. Artzen hebben veel onderzoeken gehad maar ze konden niets vinden, volgens hen is alles psychisch. Vervelend is dat mijn ogen branderig zijn en rood worden. Toen tennis-toernooi begon, ging slechter met mijn ogen maar toch heb ik alle wedstrijden van Martina gezien.
Ik woon in een kleine kamer. Mijn kamer is in eerste verdieping. Het gebouw bestaat uit drie verdipingen. Elke verdieping heeft 8 kamers. WC, douch en keuken zijn gezamenlijk. Mijn kamer bestaat uit een stapelbed, een kleiene tafel, een koelkast en twee rode stoelen. Elke kamer is bedoeld voor twee personen. Ik heb geluk gehad dat ik afgelopen drie maanden geen kamergenoot gehad heb. Ik maak elke dag mij kamer schoon vooral afgelopen dagen die Martina speelde. Voordat haar wedstrijd begon, zorgde ik dat mijn kamer schoon was, dan schonk ik twee thee. Een voor mijzelf en een voor Martina. Als haar wedstrijd afgelopen is, staat haar thee nog. Mischien houdt ze niet van thee.
Hier binnen dit azc heb ik alleen contact met een landgenoot. Hij heet Hamid.twee dagen gelden toen ik twee thee had geschonken, kwam Hamid binnen. Hij zei heel gemeen tegen mij: Is die thee van mij? Ik werd boos. Hij wist dat het niet van hem was. Hij zei ook: Martina is niet mooi, zij heeft een lange voorhoofd. Ik zei tegen hem: voor mij maak het niet uit of ze een lange voorhoofd heeft of niet. Hamid heeft een kamergenot die Feridoon heet. Hij lacht iedereen uit. Ik wil geen contact met hem en ik heb gevoel dat hij Hamid naar mij stuurt om informatie te verzamelen.
Ik heb gevoel dat Hamid veel dingen aan hem doorverteld en ’s avonds zodra mensen bij elkaar komen gaan ze mij uitlachen. Hamid zegt dat ’s avonds gaan mensen bij elkaar. Hier in AZC heb je geen echte dag besteeding. Er zijn weinig mogelijkheden. Volgens Hamid zijn twee groep Iraniers die elke avond bij elkaar komen. een groep gebruikt opium en de andere groep mengt vodka met bier. Het mengen van bier en vodka noemen ze: satandronken en ze bedoelen dat als je met die combinatie dronken wordt dan zul je God ook niet meer herkennen. Hamid zegt dat hij elke avond met een groep meegaat. Ik probeer die twee groepen zo minder mogelijk te zien. zelfs als ik iets moet kopen, ga ik tien voor zes naar de winkel. Het is het moment dat weinig mensen in de gangen zijn. de supermarkt is ook vrij leeg. Maar toch lukt mij altijd niet. Paar dagen geleden toen ik naar supermarket wilde gaan, trof ik de ene groep. Ze waren met ze vieren. toen ik langs hun liep, zei iemand iets over Martina. Ik werd woest en ik ging naar de groep toe en zei: willen jullie weten of ik verliefd op haar ben, ja het is zo. Elke kamer heeft ook tv, jullie kunnen ook van haar houden. ik ben niet gek.
Hamid zat op de stoel en vroeg of hij die thee mag drinken. Ik zei dat ik voor hem nieuwe thee zal zetten. hij vroeg mij of ik ook vroeger sport deed. Ik zei: ja zeker. Ik was voetballer maar in zaal. Futsal heet het. Ik was ook erg goed in. Ik herinner me nog Het was twee jaar na de revolutie toen ik 12 jaar was. Ik deed met een toernooi, die wijkgericht was. Het was de laastse wedsterijd van ons en met gelijk speel of winnen, werden we champion. Het was de laastse minuut van wedstrijd en wij waren 1 . 0 achter. Toen heb ik van lange afstand geschoten en het was onglooflijk maar ik maakte een doelpunt. Ik kreeg geen mogelijkheid om te juichen.. Opeens kwamen paar soldaten plus een jonge Imam binnen de zaal. Iedereen moest stopen met voetbal en iedereen moest naar hem luisteren. Imam was heel lang aan het praten. Ik weet niet meer wat hij allemaal zei. De enige zin die ik nog herinner was zijn advies. Zijn advies voor jongens in pubertijd. Hij zei: als jullie met lust naar een vrouw kijken, dan zorgt god dat in de hemel van jullie ogen vuur naar buiten zou komen.vergeet nooit kijk nooit naar vrouwen raar. Mijn ogen deden pijn. Ik had gemerkt dat ik door pijn al lang mijn ogen dicht had gedaan. toen ik mijn ogen opende, was Hamid weg. Hij wachte zelfs niet totdat een thee van mij kreeg. Mischien had hij genoeg onderwerpen voor rodel ronde van vanavond.
Even later kwam een medewerker van asielzoekercentrum. Zij vertelde mij dat mijn asielverzoek ongegrond verklaard was. Volgens haar komt binnen kort de vreemdeling politie bij mij en ze zullen mij op straat zetten. het had geen zin om weer tezeggen dat ik zeven jaar oorloog mee gemaakt heb.
Toen ze weg ging merkte ik dat mijn ogen nat waren. Ik wist niet of ze tranen waren of afscheidingen van mijn ogen. Ik begon hard tegen Martina zeggen: waar ben je in gods naam. Kom even kijken hoe ik klein ben geworden. Ik weet niet meer zodra ik op straat terecht komt, waar kan ik en televisie vinden om jou weer te zien. help mij. mijn ogen deden pijn. Ik goot de thee van Martina in een kleine bord en ik probeerde mijn ogen met thee te wassen.
April 2002 / maart 2009
donderdag 24 september 2009
Jubileum
Op een dag in de maand september trouwde ik. 21 jaar zijn voorbij gegaan. Ik hoop nog lang bij haar te zijn. Nog vele jaren, totdat wij zo oud worden dat wij geen tanden meer hebben. Als ik zo oud word, krijg ik zeker suikerziekte. Als ik de suikerziekte krijg, kan ik geen zoete dingen meer eten.
Op die dag zal ik het kunstgebit van haar stelen. Dan ga ik ergens heen en eet ik stiekem een paar heel lekkere zoete koekje’s. Dan kom ik terug, ga weer naast haar zitten en zeg: “Ik heb niets gedaan”.
Op die dag zal ik het kunstgebit van haar stelen. Dan ga ik ergens heen en eet ik stiekem een paar heel lekkere zoete koekje’s. Dan kom ik terug, ga weer naast haar zitten en zeg: “Ik heb niets gedaan”.
woensdag 23 september 2009
Dr.Bozorg Mahmoody
Op zaterdag 22 augustus overleed Dr.Bozorg Mahmoody in een ziekenhuis in Teheran. Hij is 70 jaar geworden. 25 jaar geleden werd hij in de wereld bekend dankzij de verfilming van het boek van zijn ex-vrouw onder de naam Not without my daughter. Hij is altijd van mening geweest dat hij slachtoffer is geworden van de politieke toestand van toen. Met andere woorden: de ruzie tussen twee landen heeft zijn leven kapot gemaakt. De laatste 25 jaar had hij slechts één wens: nog één keer zijn dochter Mahtab zien.
Hij kon niet meer naar Amerika reizen. Beti Mahmoody had aangifte gedaan tegen hem. Ook op een andere manier kon hij geen contact krijgen met zijn dochter. Via via hoorde hij dat Mahtab geneeskunde studeerde. Dat was voor hem een hele troost.
Ooit had hij aangegeven dat hij van plan was een boek te schrijven over zijn relatie met Beti Mahmoody met als titel: Without my daughter. Dat boek werd nooit geschreven.
In wat Dr Mahmoody vertelt zit wel een stukje waarheid. De politieke toestand van toen heeft de relatie van hem en zijn ex zeker verslechterd, maar het was niet de echte reden voor de vlucht van Beti en haar dochter. Dr Mahmoody had veel extreme opvattingen over cultuur en samenleving. Hij was van mening dat de Iraanse cultuur de beste cultuur van de wereld was. Volgens hem was de westerse cultuur in wezen zwak en zou op korte termijn verdwijnen.
Als ik dit soort opvattingen tegen een trotse Amerikaanse vrouw uit, dan lijkt het logisch dat ook mijn eigen cultuur hard aangevallen wordt. Dr Mahmoody had zijn eigen cultuur heilig verklaard.
Als ik denk dat mijn cultuur de meest ideale is dan zal ik mij nooit afvragen of er in die cultuur toch nog wat fouten zitten. Als ik mijn cultuur de beste vind dan zet ik mensen uit andere culturen vast in de hoek. Dan zullen ze zeker hun eigen cultuur gaan verdedigen of die andere cultuur gaan aanvallen (wat Beti Mahmoody in haar boek ook doet).
Met andere woorden met extremisme lok je extremisme uit.
Dr Mahmoody en zijn ex-vrouw waren jaren aan het vechten. Al die tijd zaten ze in een win-verlies situatie. Geachte lezer denkt u dat iemand iets bij dat gevecht heeft gewonnen? Mijn antwoord is: ja,hun dochter Mahtab. Zij bleef bij haar moeder maar ging, net als haar vader, geneeskunde studeren.
Zij was degene die een balans zocht tussen de vechtende partijen, ondanks het feit dat zij zelf het grootste slachtoffer was van die strijd , die, totaal buiten haar om, tot uitbarsting kwam.
Hij kon niet meer naar Amerika reizen. Beti Mahmoody had aangifte gedaan tegen hem. Ook op een andere manier kon hij geen contact krijgen met zijn dochter. Via via hoorde hij dat Mahtab geneeskunde studeerde. Dat was voor hem een hele troost.
Ooit had hij aangegeven dat hij van plan was een boek te schrijven over zijn relatie met Beti Mahmoody met als titel: Without my daughter. Dat boek werd nooit geschreven.
In wat Dr Mahmoody vertelt zit wel een stukje waarheid. De politieke toestand van toen heeft de relatie van hem en zijn ex zeker verslechterd, maar het was niet de echte reden voor de vlucht van Beti en haar dochter. Dr Mahmoody had veel extreme opvattingen over cultuur en samenleving. Hij was van mening dat de Iraanse cultuur de beste cultuur van de wereld was. Volgens hem was de westerse cultuur in wezen zwak en zou op korte termijn verdwijnen.
Als ik dit soort opvattingen tegen een trotse Amerikaanse vrouw uit, dan lijkt het logisch dat ook mijn eigen cultuur hard aangevallen wordt. Dr Mahmoody had zijn eigen cultuur heilig verklaard.
Als ik denk dat mijn cultuur de meest ideale is dan zal ik mij nooit afvragen of er in die cultuur toch nog wat fouten zitten. Als ik mijn cultuur de beste vind dan zet ik mensen uit andere culturen vast in de hoek. Dan zullen ze zeker hun eigen cultuur gaan verdedigen of die andere cultuur gaan aanvallen (wat Beti Mahmoody in haar boek ook doet).
Met andere woorden met extremisme lok je extremisme uit.
Dr Mahmoody en zijn ex-vrouw waren jaren aan het vechten. Al die tijd zaten ze in een win-verlies situatie. Geachte lezer denkt u dat iemand iets bij dat gevecht heeft gewonnen? Mijn antwoord is: ja,hun dochter Mahtab. Zij bleef bij haar moeder maar ging, net als haar vader, geneeskunde studeren.
Zij was degene die een balans zocht tussen de vechtende partijen, ondanks het feit dat zij zelf het grootste slachtoffer was van die strijd , die, totaal buiten haar om, tot uitbarsting kwam.
donderdag 17 september 2009
Ramadan
Ik was een maand vrij geweest en vandaag begon ik weer met mijn werk. ‘s Middags zag ik mijn collega Abdel. Abdel is van Marokkaanse afkomst. Toen ik hem zag merkte ik dat ik hem had gemist. Wij begroetten elkaar warm en ik vroeg hem of hij met ramadan meedeed. Hij antwoordde mij ”zie je dat niet aan mijn gezicht?”.
Ik keek naar hem en …..inderdaad. Hij straalde meer en was blijer. De hele verdere dag zag ik zijn blije gezicht voor me.
Ik heb drie zussen en een broer. In de maand van ramadan was het voor ons vroeger groot feest. Volgens mijn vader was ramadan een feest waarbij de gastheer God is. In die periode maakte mijn moeder altijd lekkere dingen. Verder mochten we kopen wat we wilden.
Voor de revolutie waren bananen, die tijdens ramadan veel gegeten werden, vrij goedkoop. Na de revolutie werden bananen symbool van het kapitalisme. Ik was toen 12 jaar en een kilo bananen kostte toen 2 euro. Wat erg duur was. Toch mochten we tijdens ramadan bananen kopen.
Voor mijn vader was ramadan heel anders.Hij zelf deed niet mee met alle feesten. Hij at tijdens ramadan slechts brood met yoghurt of kaas.
Soms werd mijn moeder boos en zei: “man geniet even van die lekkere dingen”.
Maar altijd was zijn antwoord: “als ik nu mee doe, dan raak ik het gevoel kwijt van al die mensen die alleen maar brood met kaas te eten hebben .
Volgens mijn vader zijn er drie soorten gelovigen. Het maakt niet uit of ze moslim, christen of jood zijn. De eerste is degene die met god aan het onderhandelen is. Hij doet goede dingen om naar het paradijs te gaan.. De tweede doet goede dingen uit angst om naar de hel te gaan. Het verhaal van de derde is anders. Hij doet goede dingen vanuit zijn hart.
Het advies van mijn vader aan mij was: begroet warm die gelovige, die vanuit zijn hart in iets gelooft.
‘s Avonds belde ik mijn vader. Hij vroeg mij of er in Nederland mensen zijn die met ramadan meedoen.
Ik zei: “ ja, ik heb een paar collega’s die vasten, maar niemand geeft mij geld om dure bananen te kopen.
Hij zei: “dure bananen zijn niet belangrijk. Vraag één van hun om jou voor het suikerfeest uit te nodigen”.
Ik hoop dat Allah al het vasten van de afgelopen dagen zal accepteren en belonen. En inderdaad hoop ik dat één van mijn collega’s mij zal vragen op het suikerfeest te komen.
Ik keek naar hem en …..inderdaad. Hij straalde meer en was blijer. De hele verdere dag zag ik zijn blije gezicht voor me.
Ik heb drie zussen en een broer. In de maand van ramadan was het voor ons vroeger groot feest. Volgens mijn vader was ramadan een feest waarbij de gastheer God is. In die periode maakte mijn moeder altijd lekkere dingen. Verder mochten we kopen wat we wilden.
Voor de revolutie waren bananen, die tijdens ramadan veel gegeten werden, vrij goedkoop. Na de revolutie werden bananen symbool van het kapitalisme. Ik was toen 12 jaar en een kilo bananen kostte toen 2 euro. Wat erg duur was. Toch mochten we tijdens ramadan bananen kopen.
Voor mijn vader was ramadan heel anders.Hij zelf deed niet mee met alle feesten. Hij at tijdens ramadan slechts brood met yoghurt of kaas.
Soms werd mijn moeder boos en zei: “man geniet even van die lekkere dingen”.
Maar altijd was zijn antwoord: “als ik nu mee doe, dan raak ik het gevoel kwijt van al die mensen die alleen maar brood met kaas te eten hebben .
Volgens mijn vader zijn er drie soorten gelovigen. Het maakt niet uit of ze moslim, christen of jood zijn. De eerste is degene die met god aan het onderhandelen is. Hij doet goede dingen om naar het paradijs te gaan.. De tweede doet goede dingen uit angst om naar de hel te gaan. Het verhaal van de derde is anders. Hij doet goede dingen vanuit zijn hart.
Het advies van mijn vader aan mij was: begroet warm die gelovige, die vanuit zijn hart in iets gelooft.
‘s Avonds belde ik mijn vader. Hij vroeg mij of er in Nederland mensen zijn die met ramadan meedoen.
Ik zei: “ ja, ik heb een paar collega’s die vasten, maar niemand geeft mij geld om dure bananen te kopen.
Hij zei: “dure bananen zijn niet belangrijk. Vraag één van hun om jou voor het suikerfeest uit te nodigen”.
Ik hoop dat Allah al het vasten van de afgelopen dagen zal accepteren en belonen. En inderdaad hoop ik dat één van mijn collega’s mij zal vragen op het suikerfeest te komen.
donderdag 10 september 2009
Schijn executie
In Iran zitten behalve talloze politieke activisten en universitair docenten ook 41 journalisten vast. Een van die journalisten is Hengameh Shahidi. Naast haar werk als journalist in Iran studeert ze mensenrechten aan de universiteit van Londen. Vorige week kwam naar buiten dat zij in de gevangenis een schijnexecutie ondergaan heeft (terwijl ze aan een hartaandoening lijdt).
Schijnexecutie is een vorm van marteling die in Iraanse gevangenissen vaak plaatsvindt om te zorgen dat de gevangene toegeeft. Ik ken twee mensen die dit hebben meegemaakt, en zij verzekeren me dat het een vreselijk angstige ervaring is.
Eerst krijgt de gevangene een brief waarin de uitspraak (dood door executie) van de rechter staat. In die brief wordt ook bekend wanneer hij/zij geëxecuteerd wordt, meestal twee dagen later. Een half uur voor de executie brengen de gevangenismedewerkers de gevangene naar een ruimte waar de rechter (mola) het vonnis nog een keer voorleest. Daarna moet de gevangene op een stoel gaan staan en zetten ze de strop vast. Zodra de strop vast zit, schopt iemand de stoel weg, en tegelijkertijd snellen er twee mensen toe om de gevangene bij haar of zijn voeten vast te houden. Degenen die het meegemaakt hebben zeggen dat er paar seconden zit tussen de schop tegen de stoel en het vasthouden. In die seconden ervaart de gevangene het gevoel van stikken. De meeste gevangenen die meegemaakt hebben komen buiten bewustzijn naar beneden.
Twee weken geleden schreef de moeder van Hengameh Shahidi een brief aan haar:
Lieve Hengameh,
Ik heb je al 40 degen niet gezien en je stem niet gehoord. Ik heb alles gedaan wat ik kon om je stem te horen en je mooie gezicht te zien, maar ik krijg geen toestemming. Ze weten niet hoe moeilijk het is voor een moeder die haar dochter 40 dagen niet gezien heeft.
Toen mijn twee broers martelaar waren geworden, huilde ik niet. Het was oorlog. Ze moesten het land verdedigen. Nu is het geen oorlog meer, maar toch hebben ze een dochter in gevangenis gezet en haar moeder hoort niets van haar. Wat heb je gedaan? welke zonde heb je begaan?
Lieverd, mijn Hengameh: hoe gaat het met jou? Je geeft geen antwoord. Ik ben bang dat het niet goed gaat. Schat, wat gaat de tijd toch snel. Ik zie je voor me als klein meisje. Ik zeg: ‘Je moet wakker worden. Denk aan je kleurpotloden en je tekenboek met die mooie tekening die je voor mij gemaakt hebt. Je geeft geen antwoord, maar geloof mij: ik ben overal geweest. Ik heb tegen iedereen gezegd dat je onschuldig bent, maar het heeft geen zin.
Ik heb geen voet meer om naar de basisschool te gaan. Ik heb van mijn moeder geleerd om sterk en eerlijk te zijn en van mijn broers om trouw te zijn, en dat alles heb ik aan jou geleerd. Wat moet ik nu tegen mijn leerlingen zeggen. Moet ik hen ook leren om sterk, eerlijk en trouw te zijn?
Schat, ik ben niet meer thuis, ik ga niet meer naar mijn werk, ik ben niet ver, achter de muur van gevangenis zit ik. Als je ijlt, dan zal ik trillen. Praat alsjeblieft tegen god. God is voor mensen die niemand hebben. Als je met god praat, ben ik zeker dat het niet goed gaat. Stuur mij een bericht alsjeblieft.
Schijnexecutie is een vorm van marteling die in Iraanse gevangenissen vaak plaatsvindt om te zorgen dat de gevangene toegeeft. Ik ken twee mensen die dit hebben meegemaakt, en zij verzekeren me dat het een vreselijk angstige ervaring is.
Eerst krijgt de gevangene een brief waarin de uitspraak (dood door executie) van de rechter staat. In die brief wordt ook bekend wanneer hij/zij geëxecuteerd wordt, meestal twee dagen later. Een half uur voor de executie brengen de gevangenismedewerkers de gevangene naar een ruimte waar de rechter (mola) het vonnis nog een keer voorleest. Daarna moet de gevangene op een stoel gaan staan en zetten ze de strop vast. Zodra de strop vast zit, schopt iemand de stoel weg, en tegelijkertijd snellen er twee mensen toe om de gevangene bij haar of zijn voeten vast te houden. Degenen die het meegemaakt hebben zeggen dat er paar seconden zit tussen de schop tegen de stoel en het vasthouden. In die seconden ervaart de gevangene het gevoel van stikken. De meeste gevangenen die meegemaakt hebben komen buiten bewustzijn naar beneden.
Twee weken geleden schreef de moeder van Hengameh Shahidi een brief aan haar:
Lieve Hengameh,
Ik heb je al 40 degen niet gezien en je stem niet gehoord. Ik heb alles gedaan wat ik kon om je stem te horen en je mooie gezicht te zien, maar ik krijg geen toestemming. Ze weten niet hoe moeilijk het is voor een moeder die haar dochter 40 dagen niet gezien heeft.
Toen mijn twee broers martelaar waren geworden, huilde ik niet. Het was oorlog. Ze moesten het land verdedigen. Nu is het geen oorlog meer, maar toch hebben ze een dochter in gevangenis gezet en haar moeder hoort niets van haar. Wat heb je gedaan? welke zonde heb je begaan?
Lieverd, mijn Hengameh: hoe gaat het met jou? Je geeft geen antwoord. Ik ben bang dat het niet goed gaat. Schat, wat gaat de tijd toch snel. Ik zie je voor me als klein meisje. Ik zeg: ‘Je moet wakker worden. Denk aan je kleurpotloden en je tekenboek met die mooie tekening die je voor mij gemaakt hebt. Je geeft geen antwoord, maar geloof mij: ik ben overal geweest. Ik heb tegen iedereen gezegd dat je onschuldig bent, maar het heeft geen zin.
Ik heb geen voet meer om naar de basisschool te gaan. Ik heb van mijn moeder geleerd om sterk en eerlijk te zijn en van mijn broers om trouw te zijn, en dat alles heb ik aan jou geleerd. Wat moet ik nu tegen mijn leerlingen zeggen. Moet ik hen ook leren om sterk, eerlijk en trouw te zijn?
Schat, ik ben niet meer thuis, ik ga niet meer naar mijn werk, ik ben niet ver, achter de muur van gevangenis zit ik. Als je ijlt, dan zal ik trillen. Praat alsjeblieft tegen god. God is voor mensen die niemand hebben. Als je met god praat, ben ik zeker dat het niet goed gaat. Stuur mij een bericht alsjeblieft.
donderdag 3 september 2009
Regen
ik sta achter het raam
en kijk naar de wind
die tegen de wolken beukt
dan
kom jij met je gestreepte rokje
ik kan nog net
tegen de God van de wind zeggen:
haar rokje
aan de God van de openende knopen vragen
om mijn kruipende handen aan
haar trillende borsten te zetten
haar lichaam is geen appel
maar lokt mij de hemel in
waar wij kruipend en trillend van elkaar stelen
waar de wind en de wolken bezig zijn
begint het te regenen
ook zijn wij helemaal nat
Redactie: Jan Pekelder
Mohammed Maleki
Op 22 augustus 2009 om 8 uur ’s ochtends werd prof. Mohammed Maleki gearresteerd. Tussen 1978 tot 1980 was hij directeur van de universiteit van Teheran. Hij heeft in Iran voeding en diëeetiek gestudeerd en daarna in Oostenrijk en Engeland verder gestudeerd. In 1981 werden alle universiteiten gesloten en hij werd gearresteerd. Hij zat 5 jaar vast en toen hij vrij kwam begon hij op vrije universiteit les te geven. Daar werd hij ook ontslagen. Vanaf 1986 is hij thuis en ondanks alle uitnodigingen van westerse universiteiten mag hij het land niet uit.
Het radiostation Deutshe Welle /Farsi heeft op 22 augustus 2009 een interview gehad met zijn vrouw over zijn arrestatie. Hieronder de vertaling van die interview. Het radiostation is op de hoogte dat dit interview in het Nederlands vertaald zal worden:
Hoe hebben ze uw man gearresteerd?
Het was 8 uur ’s ochtends, we waren nog aan het slapen. Mijn man heeft terminale kanker, een hartaandoening en diabetes. Hij heeft zwakke benen en ligt meestal in bed. Ik deed de deur open, een man zette zijn voet tussen de deur en wilde binnen komen. Met een dreigende houding zei hij : waar is hij, wij willen hem meenemen. Ik zei: zo werkt het niet. hebben jullie ook een brief van justitie? Want normaal komen jullie zomaar binnen en zetten jullie iets illegaals in onze huis en dan gebruiken jullie dat later als bewijs. Ik weet niet wat jullie in mijn huis willen verstoppen.
Hadden ze een arrestatiebevel van justitie?
Ze hadden een gewone brief en die lieten ze zien.
Wat stond er in die brief?
Ik had geen bril bij me, tegelijkertijd kwam mijn man eraan, las de brief en liet de mensen binnen komen.
Met hoeveel mensen waren ze?
Er waren 5 mensen. Die onaardige man plus drie andere jonge mensen plus een oude aardige man. Ze hebben het hele huis onderzocht. Ik werd boos en zei: komen jullie om hem mee te nemen of willen jullie in mijn huis rommelen. De aardige man zei dat ze ook de computer moesten meenemen. Ik weigerde en zei ik ken jullie goed, jullie gaan iets in onze computer zetten en daarna als bewijsstuk gebruiken
Hebben ze ook andere dingen meegenomen?
Ja, zijn mobiele telefoon. Ze hebben ook naar mijn mobiele telefoon gekeken maar toen ze zagen dat die al maandenlang niet gebruikt was, gaven ze mij die terug .
Ze hebben ook een paar boeken van mijn man meegenomen. Ik zei: jullie zijn te laat want bij eerdere arrestaties zijn alle goede boeken in beslag genomen en die boeken zijn allemaal boeken die legaal zijn.
Wat was de reden van arrestatie?
Geen idee. Ze hebben ook de reciever van de satelliet meegenomen. Ik zei waarom? Ze zeiden: jullie kijken naar de beelden van Iraanse jongeren. Ik zei: dus jullie zijn bang voor die jongeren. Die onaardige man zei: nee wij zijn niet bang. je man werkt ook voor buitenlanders. Ik zei : dat is niet zo.
En wat gebeurde daarna?
De hele tijd waren ze aan het filmen. Ze hebben het hele huis gefilmd. Tijdens het filmen heb ik tegen mijn man gezegd: je moet snel toegeven. Wat ze willen zeg het maar gewoon. Ze geloven niet dat je afgelopen maanden ziek bent geweest. Ze geloven niet dat je niet meer actief bent en dat je zelfs niet gestemd hebt. Daarna hebben twee personen hem bij de armen genomen.
Hebben ze gezegd waar hij heen gebracht zou worden?
Naar de geheime dienst, naar dhr Haddad. Ik zei: zeg tegen dhr Haddad dat de hele geheime dienst bang is voor mijn man, twee mensen zijn nodig om hem mee te nemen.
Heeft dhr Malaki ook iets gezegd?
Ja. Hij zei: ik wil jullie bedanken dat ik met jullie mee mag komen. Als ik ziek in bed dood ga dan heb ik een schuldgevoel, maar als ik in gevangenis sterf, dan zullen de jongeren trots zijn op mij.
En de laatste vraag, wat is uw gevoel?
Ik ben gewend aan dit soort dingen. In 1981 hebben ze veel privé dingen en zelfs documenten van mij meegenomen. Mijn geboorteakte, rijbewijs, verzekering schriften enz. ik krijg ze nooit meer terug. Ik moest alles op nieuw aanvragen. Dat is mijn leven in dit land.
En wat ik ter afsluiting wil zeggen: als zijn vrouw die 50 jaar bij hem is geweest zeg ik: hij probeerde altijd iedereen te helpen maar hij is nooit van een partij geweest.
Redactie: Mieke Noorda
Het radiostation Deutshe Welle /Farsi heeft op 22 augustus 2009 een interview gehad met zijn vrouw over zijn arrestatie. Hieronder de vertaling van die interview. Het radiostation is op de hoogte dat dit interview in het Nederlands vertaald zal worden:
Hoe hebben ze uw man gearresteerd?
Het was 8 uur ’s ochtends, we waren nog aan het slapen. Mijn man heeft terminale kanker, een hartaandoening en diabetes. Hij heeft zwakke benen en ligt meestal in bed. Ik deed de deur open, een man zette zijn voet tussen de deur en wilde binnen komen. Met een dreigende houding zei hij : waar is hij, wij willen hem meenemen. Ik zei: zo werkt het niet. hebben jullie ook een brief van justitie? Want normaal komen jullie zomaar binnen en zetten jullie iets illegaals in onze huis en dan gebruiken jullie dat later als bewijs. Ik weet niet wat jullie in mijn huis willen verstoppen.
Hadden ze een arrestatiebevel van justitie?
Ze hadden een gewone brief en die lieten ze zien.
Wat stond er in die brief?
Ik had geen bril bij me, tegelijkertijd kwam mijn man eraan, las de brief en liet de mensen binnen komen.
Met hoeveel mensen waren ze?
Er waren 5 mensen. Die onaardige man plus drie andere jonge mensen plus een oude aardige man. Ze hebben het hele huis onderzocht. Ik werd boos en zei: komen jullie om hem mee te nemen of willen jullie in mijn huis rommelen. De aardige man zei dat ze ook de computer moesten meenemen. Ik weigerde en zei ik ken jullie goed, jullie gaan iets in onze computer zetten en daarna als bewijsstuk gebruiken
Hebben ze ook andere dingen meegenomen?
Ja, zijn mobiele telefoon. Ze hebben ook naar mijn mobiele telefoon gekeken maar toen ze zagen dat die al maandenlang niet gebruikt was, gaven ze mij die terug .
Ze hebben ook een paar boeken van mijn man meegenomen. Ik zei: jullie zijn te laat want bij eerdere arrestaties zijn alle goede boeken in beslag genomen en die boeken zijn allemaal boeken die legaal zijn.
Wat was de reden van arrestatie?
Geen idee. Ze hebben ook de reciever van de satelliet meegenomen. Ik zei waarom? Ze zeiden: jullie kijken naar de beelden van Iraanse jongeren. Ik zei: dus jullie zijn bang voor die jongeren. Die onaardige man zei: nee wij zijn niet bang. je man werkt ook voor buitenlanders. Ik zei : dat is niet zo.
En wat gebeurde daarna?
De hele tijd waren ze aan het filmen. Ze hebben het hele huis gefilmd. Tijdens het filmen heb ik tegen mijn man gezegd: je moet snel toegeven. Wat ze willen zeg het maar gewoon. Ze geloven niet dat je afgelopen maanden ziek bent geweest. Ze geloven niet dat je niet meer actief bent en dat je zelfs niet gestemd hebt. Daarna hebben twee personen hem bij de armen genomen.
Hebben ze gezegd waar hij heen gebracht zou worden?
Naar de geheime dienst, naar dhr Haddad. Ik zei: zeg tegen dhr Haddad dat de hele geheime dienst bang is voor mijn man, twee mensen zijn nodig om hem mee te nemen.
Heeft dhr Malaki ook iets gezegd?
Ja. Hij zei: ik wil jullie bedanken dat ik met jullie mee mag komen. Als ik ziek in bed dood ga dan heb ik een schuldgevoel, maar als ik in gevangenis sterf, dan zullen de jongeren trots zijn op mij.
En de laatste vraag, wat is uw gevoel?
Ik ben gewend aan dit soort dingen. In 1981 hebben ze veel privé dingen en zelfs documenten van mij meegenomen. Mijn geboorteakte, rijbewijs, verzekering schriften enz. ik krijg ze nooit meer terug. Ik moest alles op nieuw aanvragen. Dat is mijn leven in dit land.
En wat ik ter afsluiting wil zeggen: als zijn vrouw die 50 jaar bij hem is geweest zeg ik: hij probeerde altijd iedereen te helpen maar hij is nooit van een partij geweest.
Redactie: Mieke Noorda
vrijdag 28 augustus 2009
Fakhri
De vriendschap tussen mijn vrouw en Fakhri duurde slechts drie maanden. De vriendschap begon met het vertalen van een Nederlandse brief. Wij waren pas negen maanden hier en mijn vrouw kon al heel goed Nederlands spreken en lezen. In het asielzoekerscentrum werd ze snel bekend en de meeste landgenoten kwamen bij haar met de vraag of zij hun brieven wilde vertalen. Hoewel Fakhri eerder dan wij naar Nederland was gekomen, was haar Nederlands niet zo goed.
Zelf heb ik Fakhri twee keer gezien. Een keer van dichtbij en een keer uit de verte. Wat opviel was haar korte haar. Volgens mijn vrouw zou ze mooier zijn als ze haar haar liet groeien. Dat zei ze ook tegen Fakhri toen ze haar nog maar net kende. Fakhri werd boos en zei dat zij liever kort haar had. Fakhri had ook een dochter, Arezo van zes. Haar haar was ook kort. Mijn vrouw zei tegen mij dat Fakhri gewoon lui was en geen zin had om het haar van Arezo en haarzelf te verzorgen.
De eerste brief die mijn vrouw voor Fakhri vertaalde, was van de IND, die voor de vijfde keer het asielverzoek van Fakhri en haar dochter afwees. De reden was een vervalst document dat de man van Fakhri aan de IND gegeven had. Toen Fakhri dit hoorde, riep ze boos: ‘Welke man? Waar is hij dan?’
Toen mijn vrouw bij Fakhri op bezoek ging, zag ze dat Fakhri met een jonge man samenwoonde. De man was erg jong en mijn vrouw maakte uit zijn accent op dat hij uit het noorden van Iran kwam, terwijl Fakhri van het platteland uit het midden van Iran kwam. Mijn vrouw zei: ‘Een trotse vrouw van het platteland met een jonge man uit het noorden is een mooie combinatie. Een combinatie die alleen in Nederland mogelijk is.’ Mijn vrouw vond dat Fakhri een lelijke jonge man had gevonden, met haar dat langer was dan dat van haarzelf. Zij waren beiden al negen jaar zonder verblijfsvergunning in Nederland en kenden elkaar twee jaar. Toen mijn vrouw en Fakhri elkaar wat beter kenden, zei Fakhri tegen haar: ‘Deze man is mijn wraak tegen Gholam. Ik weet dat hij lelijk is, maar ik zal tot het eind van mijn leven bij hem blijven. ‘
Mijn vrouw vertelde dat Fakhri acht jaar geleden met haar man Gholam naar Nederland kwam. Toen ze twee jaar hier waren, werd Arezo geboren. Vanaf het eerste moment dat zij in het AZC waren, liet Gholam Fakhri alleen om bij alleenstaande landgenoten die ook in het AZC waren wiet te roken. Gholam was een trotse man die zich vernederd voelde door hoe hij in Nederland behandeld werd. Hij wilde met wiet dingen vergeten. Daarin was hij niet de enige. De hele dag in een kleine kamer zitten en niets doen maakt iedereen gek. Fakhri vertelde mijn vrouw dat Gholam na Arezo’s geboorte verslaafd was geraakt. ‘Hij moest elke dag gebruiken. Na een jaar was die verdomde wiet niet meer genoeg. Toen begon hij met opium, maar opium was nauwelijks verkrijgbaar in ons AZC. Daarom moest hij een vervanger vinden, en wat was er beter dan dat witte poeder.’
Fakhri vertelde: ‘Het kostte veel geld. Wij konden zelfs geen eten meer voor Arezo kopen.’ Toen Arezo drie werd ging Fakhri naar een medewerker van AZC en vertelde alles. De medewerker regelde dat Fakhri het leefgeld voor haarzelf en Arezo apart kreeg. Maar de situatie werd alleen maar erger. Elke week als ze geld kregen, ging Gholam eerst drie dagen met zijn geld drugs kopen en daarna kwam hij bij Fakhri om geld. Hoe afhankelijker hij van de drugs werd, hoe agressiever hij werd. Op een avond ging het zo mis dat Fakhri naar de beveiliging ging. Met Arezo werd zij naar een vrouwenopvanghuis gebracht. Na een paar weken kwam de politie op haar geheime adres. Zij moest meekomen naar een ziekenhuis. Eerst dacht ze dat Gholam ziek was, maar ze brachten haar naar zijn lijk. De politie vermoedde zelfmoord. Fakhri zei tegen mijn vrouw: ‘Ik wenste hem dood, maar niet zo dat ik hem niet kon herkennen. Hij had zichzelf onder de trein gegooid.
Na Gholams zelfmoord werd Fakhri naar dit asielzoekerscentrum overgeplaatst. Zes maanden later begon ze een relatie met de lelijke jongen. Een jongen die zelfs geen sigaretten rokt.
De laatste keer dat mijn vrouw terugkwam van een bezoek aan Fakhri, was zij verdrietig. Wat is er aan de hand, vroeg ik haar. Ze zei: ‘Weet je, wij zijn geen goede mensen. Wij roddelen te veel. Fakhri had wel lange haren en zij was met lange haren inderdaad erg mooi.’ In die nacht dat zij naar debeveiliging ging, was Gholam bij haar geweest. Hij wilde geld. Fakhri had geen geld. Toen werd Gholam boos, pakte Fakhri van haar haar en nam haar mee naar de kamer van de dealer. Fakhri zei: ‘Toen hij mij zag, lachte hij. Gholam wachtte buiten en toen ik naar buiten kwam, drukte met mijn handen mijn kleding. Ik had het gevoel dat ik geen kleren aan had. Sindsdien geniet ik nergens meer van. Zelfs niet van die jongen.’
Drie dagen nadat ze naar het ziekenhuis ging om Gholam te identificeren , ging ze met Arezo naar zijn begrafenis. Toen ze kist in de aarde lieten zakken, zei Arezo: ‘Mama, wij moeten snel weg. Ik ben bang dat papa wakker wordt en weer mij gaat slaan.’
Zelf heb ik Fakhri twee keer gezien. Een keer van dichtbij en een keer uit de verte. Wat opviel was haar korte haar. Volgens mijn vrouw zou ze mooier zijn als ze haar haar liet groeien. Dat zei ze ook tegen Fakhri toen ze haar nog maar net kende. Fakhri werd boos en zei dat zij liever kort haar had. Fakhri had ook een dochter, Arezo van zes. Haar haar was ook kort. Mijn vrouw zei tegen mij dat Fakhri gewoon lui was en geen zin had om het haar van Arezo en haarzelf te verzorgen.
De eerste brief die mijn vrouw voor Fakhri vertaalde, was van de IND, die voor de vijfde keer het asielverzoek van Fakhri en haar dochter afwees. De reden was een vervalst document dat de man van Fakhri aan de IND gegeven had. Toen Fakhri dit hoorde, riep ze boos: ‘Welke man? Waar is hij dan?’
Toen mijn vrouw bij Fakhri op bezoek ging, zag ze dat Fakhri met een jonge man samenwoonde. De man was erg jong en mijn vrouw maakte uit zijn accent op dat hij uit het noorden van Iran kwam, terwijl Fakhri van het platteland uit het midden van Iran kwam. Mijn vrouw zei: ‘Een trotse vrouw van het platteland met een jonge man uit het noorden is een mooie combinatie. Een combinatie die alleen in Nederland mogelijk is.’ Mijn vrouw vond dat Fakhri een lelijke jonge man had gevonden, met haar dat langer was dan dat van haarzelf. Zij waren beiden al negen jaar zonder verblijfsvergunning in Nederland en kenden elkaar twee jaar. Toen mijn vrouw en Fakhri elkaar wat beter kenden, zei Fakhri tegen haar: ‘Deze man is mijn wraak tegen Gholam. Ik weet dat hij lelijk is, maar ik zal tot het eind van mijn leven bij hem blijven. ‘
Mijn vrouw vertelde dat Fakhri acht jaar geleden met haar man Gholam naar Nederland kwam. Toen ze twee jaar hier waren, werd Arezo geboren. Vanaf het eerste moment dat zij in het AZC waren, liet Gholam Fakhri alleen om bij alleenstaande landgenoten die ook in het AZC waren wiet te roken. Gholam was een trotse man die zich vernederd voelde door hoe hij in Nederland behandeld werd. Hij wilde met wiet dingen vergeten. Daarin was hij niet de enige. De hele dag in een kleine kamer zitten en niets doen maakt iedereen gek. Fakhri vertelde mijn vrouw dat Gholam na Arezo’s geboorte verslaafd was geraakt. ‘Hij moest elke dag gebruiken. Na een jaar was die verdomde wiet niet meer genoeg. Toen begon hij met opium, maar opium was nauwelijks verkrijgbaar in ons AZC. Daarom moest hij een vervanger vinden, en wat was er beter dan dat witte poeder.’
Fakhri vertelde: ‘Het kostte veel geld. Wij konden zelfs geen eten meer voor Arezo kopen.’ Toen Arezo drie werd ging Fakhri naar een medewerker van AZC en vertelde alles. De medewerker regelde dat Fakhri het leefgeld voor haarzelf en Arezo apart kreeg. Maar de situatie werd alleen maar erger. Elke week als ze geld kregen, ging Gholam eerst drie dagen met zijn geld drugs kopen en daarna kwam hij bij Fakhri om geld. Hoe afhankelijker hij van de drugs werd, hoe agressiever hij werd. Op een avond ging het zo mis dat Fakhri naar de beveiliging ging. Met Arezo werd zij naar een vrouwenopvanghuis gebracht. Na een paar weken kwam de politie op haar geheime adres. Zij moest meekomen naar een ziekenhuis. Eerst dacht ze dat Gholam ziek was, maar ze brachten haar naar zijn lijk. De politie vermoedde zelfmoord. Fakhri zei tegen mijn vrouw: ‘Ik wenste hem dood, maar niet zo dat ik hem niet kon herkennen. Hij had zichzelf onder de trein gegooid.
Na Gholams zelfmoord werd Fakhri naar dit asielzoekerscentrum overgeplaatst. Zes maanden later begon ze een relatie met de lelijke jongen. Een jongen die zelfs geen sigaretten rokt.
De laatste keer dat mijn vrouw terugkwam van een bezoek aan Fakhri, was zij verdrietig. Wat is er aan de hand, vroeg ik haar. Ze zei: ‘Weet je, wij zijn geen goede mensen. Wij roddelen te veel. Fakhri had wel lange haren en zij was met lange haren inderdaad erg mooi.’ In die nacht dat zij naar debeveiliging ging, was Gholam bij haar geweest. Hij wilde geld. Fakhri had geen geld. Toen werd Gholam boos, pakte Fakhri van haar haar en nam haar mee naar de kamer van de dealer. Fakhri zei: ‘Toen hij mij zag, lachte hij. Gholam wachtte buiten en toen ik naar buiten kwam, drukte met mijn handen mijn kleding. Ik had het gevoel dat ik geen kleren aan had. Sindsdien geniet ik nergens meer van. Zelfs niet van die jongen.’
Drie dagen nadat ze naar het ziekenhuis ging om Gholam te identificeren , ging ze met Arezo naar zijn begrafenis. Toen ze kist in de aarde lieten zakken, zei Arezo: ‘Mama, wij moeten snel weg. Ik ben bang dat papa wakker wordt en weer mij gaat slaan.’
juli ’09
Redactie:
donderdag 27 augustus 2009
Vrouwen als minister
De Iraanse president heeft voor het eerst in de Iraanse geschiedenis drie vrouwen (niet vier) als minister benoemd.
Hij voelt zich nog niet helemaal op z’n gemak met vrouwen, zo te zien.
Hij voelt zich nog niet helemaal op z’n gemak met vrouwen, zo te zien.
donderdag 20 augustus 2009
Huilende berg
Vorige week was Iran weer in het nieuws. Deze keer ging het over verkrachtingen die in gevangenissen in Iran plaatsgevonden hebben. Verkrachting in de Iraanse gevangenis gebeurt al dertig jaar, maar het werd nooit openbaar omdat de Iraanse regering zichzelf als heilig beschouwde (en dus niet bekritiseerd kon en mocht worden), en omdat in de Iraanse cultuur de slachtoffers zich moeten schamen.
Van 1980 tot 1990 – en vooral in 1988 – heeft de Iraanse regering veel politiek actieve jongeren geëxecuteerd. Onder hen veel meisjes, van wie velen nog maagd waren. Volgens een interpretatie van de koran krijgt een meisje dat als maagd geëxecuteerd is een plekje in het paradijs. Dat moest natuurlijk voorkomen worden. Daarom bedacht de Iraanse regering, in de persoon van ayatollah Jannati (de man de nu voorzitter van de raad van hoede is) een truc. Twee dagen voor hun executie werden de meisjes uitgehuwelijkt aan een militiesoldaat, die dit kortstondige huwelijk als beloning kregen. Geheel volgens de Islamitische wet werd er ook een trouwboekje gemaakt waarin stond hoeveel geld de bruidegom aan bruid zal geven voor twee nachten. ‘Sighe’ heeft zo’n kort huwelijk. Twee dagen later werd het onschuldige meisje geëxecuteerd.
Een dag na de executie mochten de ouders het lijk van hun kind ophalen. Dat wil zeggen, nadat ze betaald hadden. Executie kost immers geld en dat geld moest teruggekregen worden. De ouders moesten dus de kosten van de kogels betalen. Voor de ouders van de maagdmeisjes lag het anders. Ik ken een verhaal van ouders die honderd euro toe kregen. Toen ze vroegen waar ze dat aan te danken hadden was het antwoord: ’Jullie dochter is een paar dagen getrouwd geweest met onze zoon. De afspraak was dat ze vierhonderd euro zou krijgen voor die trouwerij. Nu zijn de kosten van drie kogels eraf; de rest krijgen jullie.’ Ik maak geen grapje. Het gebeurde echt.
Voor jongens is er een andere regeling. Jongens worden niet door de aardige militiesoldaten verkracht, tenzij ze natuurlijk jong en mooi zijn. Bij elke Iraanse gevangenis zijn er veel mensen die psychisch niet in orde zijn, ook gevangenen. Ze hebben ernstige delicten gepleegd en ze moeten volgens de Islamitische wet geëxecuteerd worden, maar omdat hun kwaliteit te hoog is, krijgen ze strafvermindering op voorwaarde dat ze opdrachten uitvoeren. Als ze een jongen willen vernietigen, sturen ze hem een paar nachten naar de cel van dit soort mensen. Die mensen hebben een enorme macht binnen de gevangenis. Soms moeten ze voor een opdracht naar een andere gevangenis of moeten ze in de stad iemand verkrachten. De term die hiervoor gebruikt wordt is ‘bruidegom maken’ en dat betekent: wij zorgen dat je vanavond even oefent om een goede bruidgom te worden.
Op een avond in Iran wilde ik bovenstaande gebeurtenissen met iemand delen maar ik kon niemand vinden. Ik ging naar een berg, klom een uur lang omhoog en helemaal boven heb ik mijn verhaal aan de berg verteld. Tot mijn grote verbazing zag ik enorme tranen van de berg. Geachte lezer: u gelooft mij niet. Maar ik heb het met mijn twee ogen gezien.
Van 1980 tot 1990 – en vooral in 1988 – heeft de Iraanse regering veel politiek actieve jongeren geëxecuteerd. Onder hen veel meisjes, van wie velen nog maagd waren. Volgens een interpretatie van de koran krijgt een meisje dat als maagd geëxecuteerd is een plekje in het paradijs. Dat moest natuurlijk voorkomen worden. Daarom bedacht de Iraanse regering, in de persoon van ayatollah Jannati (de man de nu voorzitter van de raad van hoede is) een truc. Twee dagen voor hun executie werden de meisjes uitgehuwelijkt aan een militiesoldaat, die dit kortstondige huwelijk als beloning kregen. Geheel volgens de Islamitische wet werd er ook een trouwboekje gemaakt waarin stond hoeveel geld de bruidegom aan bruid zal geven voor twee nachten. ‘Sighe’ heeft zo’n kort huwelijk. Twee dagen later werd het onschuldige meisje geëxecuteerd.
Een dag na de executie mochten de ouders het lijk van hun kind ophalen. Dat wil zeggen, nadat ze betaald hadden. Executie kost immers geld en dat geld moest teruggekregen worden. De ouders moesten dus de kosten van de kogels betalen. Voor de ouders van de maagdmeisjes lag het anders. Ik ken een verhaal van ouders die honderd euro toe kregen. Toen ze vroegen waar ze dat aan te danken hadden was het antwoord: ’Jullie dochter is een paar dagen getrouwd geweest met onze zoon. De afspraak was dat ze vierhonderd euro zou krijgen voor die trouwerij. Nu zijn de kosten van drie kogels eraf; de rest krijgen jullie.’ Ik maak geen grapje. Het gebeurde echt.
Voor jongens is er een andere regeling. Jongens worden niet door de aardige militiesoldaten verkracht, tenzij ze natuurlijk jong en mooi zijn. Bij elke Iraanse gevangenis zijn er veel mensen die psychisch niet in orde zijn, ook gevangenen. Ze hebben ernstige delicten gepleegd en ze moeten volgens de Islamitische wet geëxecuteerd worden, maar omdat hun kwaliteit te hoog is, krijgen ze strafvermindering op voorwaarde dat ze opdrachten uitvoeren. Als ze een jongen willen vernietigen, sturen ze hem een paar nachten naar de cel van dit soort mensen. Die mensen hebben een enorme macht binnen de gevangenis. Soms moeten ze voor een opdracht naar een andere gevangenis of moeten ze in de stad iemand verkrachten. De term die hiervoor gebruikt wordt is ‘bruidegom maken’ en dat betekent: wij zorgen dat je vanavond even oefent om een goede bruidgom te worden.
Op een avond in Iran wilde ik bovenstaande gebeurtenissen met iemand delen maar ik kon niemand vinden. Ik ging naar een berg, klom een uur lang omhoog en helemaal boven heb ik mijn verhaal aan de berg verteld. Tot mijn grote verbazing zag ik enorme tranen van de berg. Geachte lezer: u gelooft mij niet. Maar ik heb het met mijn twee ogen gezien.
zaterdag 15 augustus 2009
Meerdere vrouwen
Bovenstaande persoon heet Hossein Islami. Zijn achternaam (Islami) past bij zijn kleding. Hij is parlementariër. Er zijn veel parlementariërs in Iran die van mening zijn dat mannen meerdere vrouwen mogen hebben. Een paar dagen geleden zag ik een interview met hem op de televisie. Hij heeft gezegd: als in Saoedi-Arabië een man niet meerdere vrouwen heeft betekent dat dat hij arm is en hij is geen perfecte moslim. Ik weet niet waarom in Iran over dit onderwerp zulke negatieve reclame gemaakt wordt.
Toen vroeg een vrouwelijke journalist aan hem: Hoe kunnen de mannen in Saoedi-Arabië al hun vrouwen gelijk behandelen? Volgens profeet Mohammed mag men meerdere vrouwen hebben, mits hij alle vrouwen in alle opzichten gelijk kan behandelen. Islami’s antwoord was:
‘Heel simpel. Mannen van Saoedi-Arabië gaan ‘s ochtend naar hun werk. Dan komen de vrouwen bij elkaar. Ze kletsen, ze luisteren muziek en ze dansen. Daarna gaan ze naar buiten om boodschappen te doen. ’s Avonds komt de man terug en dan zeggen alle vrouwen: ga maar naar de andere vrouw. Ze weten heel goed dat als ze zo doen, zal god een goede plek voor hun in het paradijs reserveren.’ Toen hoorde een andere parlementariër wat hij uitkraamde en om hem te redden zei hij tegen de journalisten: ‘Nee, het is niet zo. In Iran is bewezen dat vrouwen meer dan mannen zijn. Als de mannen in Iran één vrouw hebben, dan blijven er vrouwen over. Om dit probleem op te lossen, is het goed als mannen meerdere vrouwen hebben.’
Ik heb het gedachtengoed van die twee parlementariërs nog niet aan mijn vrouw verteld. Ik weet niet wat ze hierover denkt. Zodra ik meer weet, zal ik het met jullie delen. Maar mijn mening hierover is ook heel simpel: enkele reis naar Iran ondanks dat retour goedkoper is!
Redactie: Madelon Meijer
Abonneren op:
Posts (Atom)